Του Χρήστου Λουτράδηwww.twitter.com/loutradis
Ένας χρόνος μετά τον Δεκέμβρη και δεν μπορώ να απαντήσω μέσα μου τι συμβόλιζε ο Δεκέμβρης Μια ανομολόγητη οργή μιας γενιάς που την ανάγκασαν κάποιοι να μεγαλώσει και να αναλάβει ευθύνες που δεν μπορεί κανείς να διαχειριστεί;
Κραυγή αγωνίας των νέων για τον κόσμο που
πρέπει να ζήσουν , αυθόρμητο ξέσπασμα ολόκληρης της κοινωνίας απέναντι στην βία , την κρατική , την παρακρατική και την κοινωνική ;
Δεν έχω απάντηση. Και δεν έχω απάντηση γιατί σε αυτήν την χώρα φοβόμαστε να συζητήσουμε , προτιμούμε να μαζεύουμε σπασμένες τζαμαρίες από το να συζητήσουμε με τον νέο που βγήκε στον δρόμο και δεν φορούσε κουκούλα.
''Συνδιαλεγόμαστε" ευκολότερα με τον κουκουλοφόρο παρά με τον νέο. Και ας προσπάθησε να μας μιλήσει για την βία που βίωσε και συνεχίζει να βιώνει σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας του. Από το σπίτι και την οικογένεια μέχρι το σχολείο , ο νέος δέχεται εικόνες ψυχολογικής κυρίως βίας. Μια βία που εκφράζεται με πολλούς τρόπους από τα άθλια κτίρια των δημοσίων σχολείων μέχρι την απουσία προοπτικής για τον νέο , από οποιαδήποτε κοινωνική τάξη και αν προέρχεται .
Ίσως τελικά αυτό να συμβολίζει ο Δεκέμβρης , μια άναρθρη κραυγή. Που δεν έχουμε την δύναμη καν να ακούσουμε....
Κοινοποιήστε το στο Facebook
