Η Αργεντινή ίσως είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα γιατί η παρέμβαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου όχι μόνον έφερε την οικονομική καταστροφή στη χώρα καθώς και την κοινωνική εξέγερση, αλλά αύξησε επιπλέον τους επικριτές του ΔΝΤ και πέραν του στρατοπέδου της παραδοσιακής Αριστεράς. Ο γνωστός επαναστάτης Τσε Γκεβάρα δήλωνε το 1959 στο ραδιόφωνο της Αργεντινής (αναδημοσίευση από το Wikipedia): «Τα συμφέροντα του ΔΝΤ εκπροσωπούν τα μεγάλα διεθνή συμφέροντα τα οποία φαίνεται να έχουν εδραιωθεί και επικεντρωθεί στη Γουόλ Στριτ». Σχεδόν μισό αιώνα αργότερα ο νεοκεϊνσιανός, και όχι μαρξιστής, Αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς χαρακτήριζε «φονταμενταλιστικές» τις πολιτικές που προωθούσε ο διεθνής οργανισμός.
Σκοπός του ΔΝΤ δεν είναι να βοηθήσει, έστω μέσω σκληρής λιτότητας, να ορθοποδήσει μια χώρα (και πώς άλλωστε;), αλλά να παράσχει στη χώρα που αντιμετωπίζει προβλήματα πληρωμών τα λεφτά να ξεχρεώσει τους πιστωτές της, καταδικάζοντάς τη στην ανέχεια και τη φτώχεια μέχρι νεωτέρας.
.jpg)
