Γράφει ο ΠαραπολιτικόςΣτις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, η Τυνησία ήταν ίσως η πιο εύκολα "προσβάσιμη" χώρα του αραβικού κόσμου για τους Ευρωπαίους τουρίστες, κάπως έτσι βρέθηκα κι εγώ εκεί.
Ήταν η πρώτη φορά που ταξίδευα σε μια μη δυτική χώρα κι έχω την αίσθηση ότι δύσκολα θα ξεχάσω τις εικόνες μιας χώρας που εδώ και λίγες μέρες επιχειρεί να αναπνεύσει ελεύθερα.
Θυμάμαι ότι στην πόλη Σφαξ είδα μια πρότυπη...καπιταλιστική μονάδα: στάβλος-σφαγείο-κρεοπωλείο-εστιατόριο! Από την παραγωγή στην κατανάλωση χωρίς...ταμπού. Στα χωριά της Σαχάρας είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου παιδιά να παίζουν ποδόσφαιρο με αυτοσχέδιες μπάλες από κουρέλια.
Ένα βράδυ καταλήξαμε σε ένα ξενοδοχείο στη μέση του πουθενά με τη χλιδή του να σοκάρει. Μεταξένιες πολυθρόνες, καναπέδες με χρυσά χερούλια και μια απίστευτη πισίνα που στο βυθό της διέκρινες το τεράστιο ψηφιδωτό μιας πριγκήπισσας! Το κόστος της διανυκτέρευσης κάτι παραπάνω από ανεκτό. Στην Ευρώπη θα μας ζητούσαν πολύ περισσότερα χρήματα για μια ανάλογη άνεση. Οταν όμως επιχειρήσαμε να χαζέψουμε τη...
...θέα από το μπαλκόνι, η αίσθηση της χλιδής αντικαταστάθηκε από ένα παγωμένο χαμόγελο. Το ξενοδοχείο ήταν το μόνο κτήριο στο κέντρο ενός τεράστιου καταυλισμού νομάδων! Λίγα μέτρα δίπλα από το φράχτη μπορούσε να "θαυμάσεις" τρομακτικές ανισότητες από αυτές που περιγράφονται στα "βαρετά" ντοκιμαντέρ.
Αρκετά χρόνια μετά, επισκέφθηκα διαδοχικά την Τουρκία, τη Συρία και το Λίβανο. Δεν είχε αλλάξει τίποτα. Η Τύνιδα του 2000 ήταν ολόιδια με τη Δαμασκό του 2010, τα χωριά της Ανατόλιας ήταν ίδια με τα χωριά της Σαχαράς. Επιστρέφοντας στην Ευρώπη, αναρωτήθηκα για πόσο οι χώρες αυτές θα αντέξουν τη φτώχεια τους.
Αυτές τις ημέρες νιώθω -τουλάχιστον- λίγο πιο λογικός. Οι εκτιμήσεις μου επιβεβαιώθηκαν. Ήδη η Τυνησία πήρε φωτιά...
