O Aνδρέας Λοβέρδος, ο άνθρωπος που αυτή τη στιγμή φαντάζει ως το (οριακό) φαβορί για τη διαδοχή στο ΠΑΣΟΚ, βρίσκεται στην Πολιτική λιγότερα χρόνια από όσο ο μέσος πολίτης φαντάζεται. Εκλέχθηκε για πρώτη φορά το 2000 και μάλιστα 3ος στη Β' Αθηνών στην οποία εκλέχθηκε πρώτος βουλευτής τόσο το 2007 όσο και το 2009. Αν μη τι άλλο, η ταχύτητα ανέλιξης του στην κομματική ιεραρχία εντυπωσιάζει.Αυτόν τον καιρό βρίσκεται μπροστά στη μεγαλύτερη πρόκληση της πολιτικής του καριέρας καθώς έχοντας στο πλευρό του την Άννα Διαμαντοπούλου, τον Γιάννη Ραγκούση και τον Ηλία Μόσιαλο θα κληθεί να εκπροσωπήσει εκείνο το κομμάτι του ΠΑΣΟΚ που αισθάνεται λιγότερο άβολα με το Μνημόνιο και τις μεταρρυθμίσεις που έχουν πια ταυτιστεί μαζί του.
Ως υπουργός των κυβερνήσεων Παπανδρέου, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων συγκριτικά με τους περισσότερους συναδέλφους του χωρίς όμως να κάνει ποτέ το κάτι παραπάνω. Άγγιξε το λίπος της Υγείας τόσο όσο να μπορεί να θριαμβολογεί στα ΜΜΕ ενώ δεν διακρίθηκε ούτε...
...για την αντικειμενικότητα του στις διάφορες κρίσεις διευθυντών και υποδιευθυντών του ΕΣΥ. Παρ' όλα αυτά, συμπεριλαμβάνεται στους ελάχιστους υπουργούς Υγείας κατά τη Μεταπολίτευση που μείωσαν τις δαπάνες και δεν δέχθηκαν να συμμετάσχουν σε κανένα party προμηθειών. Οποιαδήποτε σύγκριση με τον Δημήτρη Αβραμόπουλο ή το Νικήτα Κακλαμάνη μοιάζει κωμική.
Ως πολιτικός, επέλεξε συνειδητά να απευθύνεται για καιρό στα "εύκολα" κοινά είτε θέτοντας συχνά την παραίτηση του στη διάθεση του πρωθυπουργού είτε αγορεύοντας μέσα από τα τηλεοπτικά παράθυρα του Γιώργου Αυτιά. Με λίγα λόγια, στην κατηγορία "λαϊκιστές πολιτικοί" ακόμα και ο καλύτερος του φίλος θα τον τοποθετούσε στις πρώτες θέσεις. Παρ' όλα αυτά, τους τελευταίους μήνες άρχισε να παραιτείται όλο και...λιγότερο ενώ άρχισε να απέχει και των...τηλεοπτικών του καθηκόντων. Η τελευταία δήλωση του που προκάλεσε αίσθηση ήταν το περίφημο "Το ένα εκατομμύριο δημοσίων υπαλλήλων που ταλαιπωρούν δέκα εκατομμύρια πολίτες με τη βεβαιότητα ότι ο δημόσιος τομέας είναι ισόβιος, μας έφτασε εδώ που μας έφτασε". Όχι κι άσχημα για κάποιον που θεωρούσε πάντοτε υποχρέωση του να χαϊδεύει αυτιά..
Αυτή η πολιτική συγκυρία δεν του προσφέρει μόνο την ευκαιρία να αναλάβει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ αλλά και να πείσει ένα πιο απαιτητικό ακροατήριο ότι μπορεί να είναι ο άνθρωπος που θα ηγηθεί μιας προσπάθειας ριζικής αλλαγής της χώρας. Κοινώς, θα πρέπει να αποδείξει ότι δεν είναι ακόμα ένας φλύαρος δημαγωγός από αυτούς που το ΠΑΣΟΚ παράγει σε αφθονία αλλά ένας ηγέτης που μπορεί να συνθέσει δυνάμεις και ρητορικές με στόχο την προώθηση και -κυρίως- την εφαρμογή των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων.
Θα τα καταφέρει;
