Είναι ώρα να βγούμε από τη μοιρολατρία
και την τυφλή οργή για την πτώση μας. Ένας περήφανος λαός δεν θα ανακτήσει την αυτοπεποίθησή του μέσα από την κλαψούρα, θεωρώντας ότι όλα τα λάθη ήρθαν απ' έξω και κανένα από μέσα. Πρέπει να αρχίσουμε να κατανοούμε πόσο σημαντικό ρόλο έχουμε εμείς οι ίδιοι ως άτομα, τα κόμματα, άλλες κοινωνικές δυνάμεις. Από αύριο το πρωί έχουμε τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε ένα ένα τα προβλήματά μας. Να συζητήσουμε με τι πολιτικές θα αντιμετωπίσουμε κάθε μεγάλο πρόβλημα, όπως την ανταγωνιστικότητα, την ανεργία, τη φτώχεια, θέματα ρευστότητας, την επενδυτική καθίζηση, τις ανισότητες, τη φαυλότητα, την αναξιοκρατία, την ανικανότητα, τη διαφθορά. Μία είναι η διέξοδός μας, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες: Πραγματισμός με....
...υπεροχή του εθνικού, του συλλογικού πάνω στο ατομικό, προσήλωση στην ωμή αλήθεια και όχι στη δημαγωγία.
Ο ιδεολογικός - πολιτικός λόγος σε ένα κοινωνικό περιβάλλον με άγρια ανεργία και φτώχεια απαιτεί και δράσεις. Πρέπει, όσο δύσκολο και αν είναι, να λειτουργήσουν μηχανισμοί κοινωνικής στήριξης, όχι φιλανθρωπίας. Ο κυριότερος τέτοιος μηχανισμός είναι η δημιουργία εμπιστοσύνης στην πολιτική. Η αυτοπεποίθηση ότι σχεδιάζουμε σωστά, ξέρουμε τι κάνουμε και δεν πέφτουμε έξω κάθε τόσο. Ένας δεύτερος είναι η δικαιοσύνη στις θυσίες. Για δεκαετίες, ευρύτερα κοινωνικά στρώματα απόλαυσαν τρελά οφέλη,
αρνούμενα κάθε συνεισφορά. Αν δεν αλλάξει αυτό, οι εντάσεις θα είναι έντονες.
Ένα ενδιαφέρον άρθρο
του Τάσου Γιαννίτση εδώ.