Το πρώτο στοιχείο είναι η δική του βούληση όπως αυτή διατυπώθηκε σε πρόσφατο άρθρο του στο περιόδικο Μεταρρύθμιση στον επίλογο του οποίου αναφέρει:
Ο καθένας από μας που διεκδικεί ρόλο στα δημόσια πράγματα, υποχρεούται να δηλώσει «παρών» με την ανάληψη της ευθύνης που...
...του αναλογεί. Σε ό,τι με αφορά, αυτή την ευθύνη είμαι έτοιμος να την αναλάβω, με τη δημόσια διατύπωση απόψεων για το μέλλον του τόπου και με τη συστράτευση με όσους μας ενώνουν οι ίδιες αγωνίες και προτεραιότητες.
Το δεύτερο στοιχείο, που είναι ίσως και πιο σημαντικό, είναι ένα κίνημα φίλων και στελεχών του ΠΑΣΟΚ το οποίο κι εκδηλώνεται από τα κάτω προς τα πάνω. Μετά και την ανακοίνωση της υποψηφιότητας του Χρήστου Παπουτσή, οι φίλοι εκείνοι του ΠΑΣΟΚ που πιστεύουν στην ανάγκη των διαρθρωτικών αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων άρχισαν να αναζητούν τρόπο να εκφραστούν.
Το διαρκές "όχι σε όλα" της Δημοκρατικής Αριστεράς τους παρακίνησε να κινηθούν εντός ΠΑΣΟΚ και η απολιτίκ φλυαρία του αποτυχημένου υπουργού Οικονομικών Ευάγγελου Βενιζέλου τους βοήθησε να αναζητήσουν με ακόμα πιο ειλικρινή αγωνία κάποιον να εκφράσει το νέο.
Με τον Ανδρέα Λοβέρδο να έχει από καιρού εγκαταλείψει το μεταρρυθμιστικό του προφίλ και την Άννα Διαμαντοπούλου να αγνοείται, ο Γιάννης Ραγκούσης είναι πια ο μόνος που θα μπορούσε να ηγηθεί μιας τέτοια τολμηρής προσπάθειας.
Θα τολμήσει ο 46χρονος Ραγκούσης να αντιπαρατεθεί με τους πανίσχυρους δεινόσαυρους του ΠΑΣΟΚ; Κανείς δεν μπορεί σήμερα να απαντήσει με σιγουριά καθώς ο ίδιος διατηρεί κλειστά τα χαρτιά του. Θα ήταν πάντως λυτρωτικός για το ΠΑΣΟΚ της μνημονιακής φθοράς ο συμβολισμός μιας ριζοσπαστικής αλλάγης...
