 |
| Παρωδία του λογοτύπου των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων της Ρωσίας |
Πριν από λίγες ημέρες, έγραψα ένα άρθρο με τίτλο «Ουκρανία, αυτή η άγνωστη» εξηγώντας ότι όλα όσα λάμβαναν χώρα εκείνες τις ημέρες με είχαν απόλυτα αιφνιδιάσει. Σχολίαζα τότε ότι δεν περίμενα να πάρει τόσο εύκολα φωτιά μια χώρα που βρίσκεται τόσο κοντά στην Ευρώπη και στη Δύση.
Μια εβδομάδα μετά, τα γεγονότα του Κιέβου έχουν ήδη ξεχαστεί και όλοι συζητούν για την απροκάλυπτη ρωσική επέμβαση στην Κριμαία. Αυτή τη φορά αιφνιδιάστηκα λίγο λιγότερο, χάρη στον παρακάτω χάρτη που είχα πρόσφατα δει σε αυτό εδώ το άρθρο της Μαρίας Καρχιλάκη τον οποίο η έγκριτη δημοσιογράφος παρέθεσε σχολιάζοντας ότι «η Ουκρανία δεν είναι μία αλλά δύο».
Ο χάρτης δείχνει τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών του 2010. Αυτοί που κατοικούν στις μπλε περιοχές μιλούν ρωσικά, αρκετοί είναι ρωσικής καταγωγής, στην πλειοψηφία τους επιθυμούν στενές σχέσεις με τη Ρωσία και ψήφισαν τον πρώην πρόεδρο της χώρας Γιανούκοβιτς. Όσοι μένουν στις υπόλοιπες περιοχές, στην πλειοψηφία τους μιλούν ουκρανικά, αποστρέφονται κάθε τι το ρωσικό, θέλουν η χώρα να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ψήφισαν τη Γιούλια Τιμοσένκο.
Αν και μέχρι πρότινος άγνωστος στο ευρύ κοινό, ο διχασμός της χώρας είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Κάπως έτσι, άλλοι διαδηλώνουν στην Κριμαία κατεβάζοντας σημαίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης κι άλλοι στο Κίεβο διαμαρτύρονται κατά της ρωσικής παρέμβασης. Ένα υπέροχο χάος για τον κατακτητή Πούτιν.
Επιστρέφοντας στην αρχική μου έκπληξη για τα όσα ξεκίνησαν να συμβαίνουν στους δρόμους του Κιέβου, οφείλω να ομολογήσω ότι εξακολουθώ να μην μπορώ να πιστέψω πόσο γρήγορα φτάσαμε στην Ευρώπη του 21ου αιώνα να θεωρούμε ως φοβερά πια πιθανή την αλλαγή συνόρων μιας χώρας όπως η Ουκρανία προς όφελος μάλιστα μια μεγάλης δύναμης όπως η Ρωσία και μάλιστα με τον Μπαράκ Ομπάμα να δηλώνει δημόσια ότι η Ρωσία παραβίασε το διεθνές δίκαιο.
Ήδη οι αγορές καταρρέουν υπό το βάρος των εξελίξεων αλλά αυτό που κατά τη γνώμη μου κυρίως καταρρέει είναι το αίσθημα απόλυτης ασφάλειας των Ευρωπαίων πολιτών που έμοιαζε να έχει εδραιωθεί τις τελευταίες δεκαετίες, με εξαίρεση τα Βαλκάνια.
Οι γείτονες μας δεν ήταν τελικά και τόσο φιλήσυχοι όσο πιστεύαμε και ο Βλάντιμιρ Πούτιν δεν έπαψε ποτέ να παραμένει ο μεγαλύτερος πολέμιος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κάνοντας ελιγμούς που θυμίζουν Ψυχρό Πόλεμο και μάλιστα στη γειτονιά του ΝΑΤΟ.
Παράξενοι καιροί.
