Ο κίνδυνος είναι εξαιρετικά μεγάλος για την χώρα μας.
Αλλά αυτό το «πεπρωμένο» μπορεί να αλλάξει, αν διεκδικήσουμε ένα νέο "σύμπαν" πολιτικών, ευκαιριών και δυνατοτήτων, που θα στηρίζονται σε ιδέες, συμφέροντα, προτεραιότητες και συσχετισμούς ισχύος σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση από την κυρίαρχη σήμερα.
Αν καταλάβουμε στην Ευρώπη και στην Ελλάδα ότι η ανεργία των νέων δεν είναι αποκλειστικά θέμα κοινωνικής πολιτικής και συγκυριακών εισοδηματικών «τακτοποιήσεων», αλλά ζήτημα οικονομικής και εκπαιδευτικής πολιτικής. Ζήτημα διανομής κινήτρων και ευκαιριών, ζήτημα ενός νέου εκπαιδευτικού συστήματος που θα μυεί σε μία κουλτούρα γνώσεων, έρευνας, τεχνολογικών εξελίξεων, δημιουργικού ανταγωνισμού, δικτύωσης και αυτομόρφωσης.
Αν δημιουργήσουμε μία κοινωνική συμμαχία μεταρρυθμίσεων που θα κατευθύνουν πόρους από το κράτος στην οικονομία, από τα επιμέρους συμφέροντα στο δημόσιο συμφέρον, από τους «αεριτζήδες» στους πραγματικούς παραγωγούς πλούτου, από τα κλειστά συστήματα χρηματοδότησης σε νέα ανοιχτά, αξιοκρατικά συστήματα χρηματοδότησης, από τις κλειστές αγορές στην εξωστρέφεια.
Αν κάνουμε μία ιστορική μεταρρύθμιση στο μοντέλο κοινωνικού κράτους και περάσουμε σε δημόσιες πολιτικές που υπερασπίζονται αυτούς που έχουν ανάγκη, όταν την έχουν, σε κάθε κρίσιμο μεταβατικό στάδιο στην ζωή ενός ανθρώπου.
Ένα ενδιαφέρον άρθρο για μια σημαντική διάσταση της κρίσης
από τον Πασχάλη Αγανίδη στο ΒΗΜΑ.
Κατεβάστε την εφαρμογή της Παραπολιτικής για κινητά τηλέφωνα και tablet από το iTunes κι από το Google Play.
