Δεν ζω στον Πειραιά αλλά θεωρώ ότι αυτή τη φορά οι δημοτικές εκλογές του Πειραιά με αφορούν ως ενεργό πολίτη σε μια δημοκρατική χώρα που μάλιστα βρίσκεται σε κρίση.
Θεωρώ απόλυτα προσβλητική για τους δημότες Πειραιά και τους φίλους του Ολυμπιακού την υποψηφιότητα του Γιάννη Μώραλη, του πρώτου ανθρώπου στην Ιστορία που δέχθηκε να κατέβει υποψήφιος με την ιδιότητα του υπαλλήλου ενός επιχειρηματία.
Δεν ανήκω σε εκείνους που ποινικοποιούν τον πλούτο, δεν θεωρώ ότι οι εφοπλιστές είναι πολίτες β' κατηγορίας που θα πρέπει αν αντιμετωπίζονται ως δαίμονες στη δημόσια ζωή, γι' αυτό και θα σεβόμουν πολύ περισσότερο μια υποψηφιότητα του ίδιου του κ. Μαρινάκη. Δεν μπορώ όμως με κανένα τρόπο να αποδεχθώ τη λογική του «βάζω τον δικό μου γιατί δεν προλαβαίνω» και δεν μπορώ παρά να θεωρώ ιδιαίτερα επικίνδυνη την ποδοσφαιροποίηση της Πολιτικής, είτε είναι ερυθρόλευκη είτε πράσινη είτε κιτρινόμαυρη.
Επίσης, καταλαβαίνω απόλυτα όσους επίσης δεν θα μπορούσαν να ψηφίσουν ποτέ τον Βασίλη Μιχαλολιάκο, με τη γνωστή ακροδεξιά και παρακρατική πολιτική διαδρομή του στο χώρο της Δεξιάς, ο οποίος επίσης εκφράζει συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα.
Κατά συνέπεια, ως μόνη λύση μου μοιάζει η υποστήριξη του Θοδωρή Δρίτσα στον α' γύρο, ώστε αυτός να καταφέρει να κάνει το θαύμα και να σπάσει το δίπολο Μιχαλολιάκου-Μώραλη στον β' γύρο, το οποίο θα κρατήσει πολλούς προοδευτικούς ψηφοφόρους στο σπίτι τους, χαρίζοντας τον δήμο στον Μώραλη.
Σοβαρή είναι και η υποψηφιότητα του Ιωσήφ Βουράκη τον οποίον όμως δυστυχώς δεν στηρίζει σχεδόν κανείς από το ΠΑΣΟΚ, παρόλο που αποτέλεσε επιλογή της Ελιάς η οποία έχει κάνει καθαρά την επιλογή Μώραλη.
