Οι συναντήσεις με ηγέτες άλλων χωρών δεν αποτελούν το φόρτε του Αλέξη Τσίπρα, ενός ανθρώπου που δεν έχει ζήσει ποτέ στο εξωτερικό, δεν έχει ευχέρεια στα αγγλικά και αποτελεί ένα πολύ «ελληνικό» προϊόν του εγχώριου πολιτικού συστήματος.
Όλα αυτά τα γνωρίζαμε εδώ και καιρό και για να είμαστε δίκαιοι είναι πράγματα που δύσκολα αλλάζουν από μια ηλικία και μετά. Εξάλλου, ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ο μόνος ηγέτης που αντιμετωπίζει σχετικές δυσκολίες. Τα αγγλικά του Ρέντσι δεν είναι πολύ καλύτερα, η Μέρκελ πάντοτε προτιμά να μιλάει γερμανικά ενώ οι Γάλλοι αξιωματούχοι συνήθως προτιμούν να συνεννοηθούν με νοήματα παρά να μιλήσουν στα αγγλικά.
Για μένα, το αληθινό πρόβλημα είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν προσπαθεί καν έστω να μασκαρέψει τις αδυναμίες του. Δεν χρειάζεται να ξέρεις άριστα αγγλικά για να μην ξύνεσαι και για να μην κουνιέσαι δίπλα στον πρόεδρο Ομπάμα, δεν χρειάζεται να έχεις ζήσει χρόνια στο εξωτερικό για να μην ξεστομίσεις το κρύο αστείο για το βιβλίο του Τραμπ κι ούτε πρέπει να έχεις περάσει τα καλοκαίρια σου με γκουρού στο Νεπάλ για να μπορείς να συγκρατήσεις τις γκριμάτσες σου ενώ ώρα δηλώσεων.
Ενώ λοιπόν θα πρέπει να είναι κάποιος φοβερά κομπλεξικός για να μην αναγνωρίσει ότι αποτελεί διπλωματική επιτυχία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ η επίσκεψη Ομπάμα, αναρωτιέμαι από την άλλη ειλικρινά αν ο Αλέξης Τσίπρας είχε φανταστεί τον εαυτό του σε ένα ρόλο φτωχού συγγενή κατά τη διάρκεια της. Γιατί τόση τεμπελιά, για τόση υποτίμηση των περιστάσεων;
Και κάτι τελευταίο. Ούτε εμένα μου αρέσουν οι γραβάτες κι ούτε λατρεύω φοβερά να ακολουθώ τους τύπους και τους κανόνες. Κάπου όμως υπάρχει ένα όριο, δεν είναι όλες στιγμές ίδιες, ούτε όλοι οι συνομιλητές μας του ίδιου βεληνεκούς. Όταν ο Ομπάμα αλλάζει ρούχα από τον βράχο της Ακρόπολης μέχρι το Μουσείο της Ακρόπολης για να δείξει τον σεβασμό του στους χώρους, δεν μπορεί ο Έλληνας πρωθυπουργός να εμφανίζεται χυμένος σε μια πολυθρόνα με ζαρωμένο κουστούμι.
Όσο αστεία είναι η αποθέωση των τύπων άλλο τόσο αποκρουστική είναι η αποθέωση του «χύμα» και του «ό,τι να 'ναι».
Για μένα, το αληθινό πρόβλημα είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν προσπαθεί καν έστω να μασκαρέψει τις αδυναμίες του. Δεν χρειάζεται να ξέρεις άριστα αγγλικά για να μην ξύνεσαι και για να μην κουνιέσαι δίπλα στον πρόεδρο Ομπάμα, δεν χρειάζεται να έχεις ζήσει χρόνια στο εξωτερικό για να μην ξεστομίσεις το κρύο αστείο για το βιβλίο του Τραμπ κι ούτε πρέπει να έχεις περάσει τα καλοκαίρια σου με γκουρού στο Νεπάλ για να μπορείς να συγκρατήσεις τις γκριμάτσες σου ενώ ώρα δηλώσεων.
Ενώ λοιπόν θα πρέπει να είναι κάποιος φοβερά κομπλεξικός για να μην αναγνωρίσει ότι αποτελεί διπλωματική επιτυχία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ η επίσκεψη Ομπάμα, αναρωτιέμαι από την άλλη ειλικρινά αν ο Αλέξης Τσίπρας είχε φανταστεί τον εαυτό του σε ένα ρόλο φτωχού συγγενή κατά τη διάρκεια της. Γιατί τόση τεμπελιά, για τόση υποτίμηση των περιστάσεων;
Και κάτι τελευταίο. Ούτε εμένα μου αρέσουν οι γραβάτες κι ούτε λατρεύω φοβερά να ακολουθώ τους τύπους και τους κανόνες. Κάπου όμως υπάρχει ένα όριο, δεν είναι όλες στιγμές ίδιες, ούτε όλοι οι συνομιλητές μας του ίδιου βεληνεκούς. Όταν ο Ομπάμα αλλάζει ρούχα από τον βράχο της Ακρόπολης μέχρι το Μουσείο της Ακρόπολης για να δείξει τον σεβασμό του στους χώρους, δεν μπορεί ο Έλληνας πρωθυπουργός να εμφανίζεται χυμένος σε μια πολυθρόνα με ζαρωμένο κουστούμι.
Όσο αστεία είναι η αποθέωση των τύπων άλλο τόσο αποκρουστική είναι η αποθέωση του «χύμα» και του «ό,τι να 'ναι».
