Την επομένη μέρα των Ευρωεκλογών, σε ένα άρθρο με τίτλο «το πάθημα του καλού παιδιού» έγραψα για τη Δημοκρατική Αριστερά ότι με 1,2% δεν αλλάζεις αρχηγό, προετοιμάζεις απλώς το κλείσιμο του μαγαζιού.
Προσπάθησα να παρακολουθήσω τα όσα συνέβησαν στη συνεδρίαση των οργάνων του κόμματος και ειλικρινά δεν έβγαλα άκρη. Η παραίτηση Κουβέλη δεν έγινε δεκτή ή μάλλον δεν έγινε δεκτή μέχρι το φθινόπωρο που θα συζητηθεί ξανά (ή κάτι τέτοιο). Kωμικοτραγικές καταστάσεις.
Ομολογώ ότι το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό είναι οι γνωστοί στίχοι του Καβάφη «κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον, όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις» αλλά είδα ότι με πρόλαβε ο Κώστας Σπυρόπουλος στο Protagon.gr.
Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να σχολιάσω. Το 1,2% δημιουργεί πολύ συγκεκριμένες πραγματικότητες και δεδομένα απαξιώνει την ανάγκη λήψης κάποιας «συλλογικής» απόφασης. Δεν καταλαβαίνω γιατί όσοι θέλουν να πάνε στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν πάνε από μόνοι τους, το ίδιο και όσοι θέλουν να πάνε στην Ελιά. Δεν καταλαβαίνω γιατί συνεχίζουν να σκοτώνονται μεταξύ τους.
Η ζωή συνεχίζεται.
