Σε συνέχεια της προηγούμενης πρόβλεψης μου για τον τρόπο που τελικά θα ρυθμιστεί το ελληνικό χρέος, εκτιμώ ότι η χώρα θα συνεχίσει για πολλά χρόνια ακόμα να ταλαιπωρείται από την αφόρητη μετριότητα του πολιτικού προσωπικού της.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ακόμα μια κυβέρνηση που δεν θα διαθέτει τη φιλοδοξία να πάει τη χώρα 10 βήματα πιο πέρα και η οποία θα αρκεστεί σε μια καλύτερη διαχείριση της κατάστασης με ένα δικό της κομματικό πρόσημο. Αυτό ζητάει εξάλλου ο ΣΥΡΙΖΑ από τους πολίτες: να ψηφίσουν για να φύγουν οι άλλοι, όχι αναγκαία για να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ. Να φύγουν και βλέπουμε.
Το πρόβλημα είναι όμως ότι το «και βλέπουμε» δεν λειτουργεί, κάτι που αποδεικνύεται και από την αποτυχία αυτής της κυβέρνησης να μακροημερεύσει. Η χώρα χρειάζεται ένα δικό της εθνικό σχέδιο για την επόμενη μέρα, όσο κι αν ο όρος έχει κατασυκοφαντηθεί από καρικατούρες εθνοσωτήρων αλλά την ίδια ώρα τα κόμματα προτιμούν να υπάρχει ένα «Μνημόνιο» για να κρύβονται από πίσω του.
Δυστυχώς όμως, το εθνικό σχέδιο αυτό δεν πρόκειται άμεσα να καταρτιστεί, απλούστατα γιατί ένα βιώσιμο εθνικό σχέδιο θα πρέπει να αφορά τη σημερινή νεολαία (sic), όχι τους πρώιμα συνταξιούχους μπαμπάδες της οι οποίοι συνεχίζουν να ανήκουν στη γενιά που κυβερνά τη χώρα.
Παράλληλα, η ελίτ των νέων Ελλήνων βρίσκεται ήδη στο εξωτερικό και αρχίζει να συνηθίζει την απώλεια της μάνας-Ελλάδας ενώ όσοι από την ελίτ έμειναν πίσω παλεύουν με τη μελαγχολία και με τις φρικτές ανισότητες που συναντούν στην καθημερινότητα τους κόντρα στο παλιό κατεστημένο.
Τα επόμενα χρόνια θα περάσουν όπως και 1-2 προηγούμενα. Θα βγαίνουμε από την κρίση και θα είναι σαν να μην βγαίνουμε που θα έλεγε και γνωστός νεκρός μοναχός που φέρει την ιδιότητα του ειδικού επί των γενικών.
Ακολουθεί πολυετής μιζέρια για την Ελλάδα, μέχρι να την αναλάβουν όσοι την γνώρισαν από την αρχή ως μέλος της Ευρωζώνης, αυτοί που στο όνομα τους δανείζονται χρήματα οι σημερινοί τρόφιμοι των δημοσίων ταμείων.
