Το δέντρο και οι σοσιαλδημοκράτες

9.8.14


Ανήκω σε εκείνους που από τύψεις προσπαθούν το καλοκαίρι να διαβάσουν όσα βιβλία δεν διάβασαν τον χειμώνα και καταλήγουν τελικά στο να μισοδιαβάζουν τα περισσότερα από αυτά. Φέτος, σε ένα νυχτερινό δρομολόγιο πλοίου πρόλαβα και διάβασα ένα μικρό βιβλιαράκι 73 σελίδων για τον Μάη του 1968.

Οι εκδόσεις Άγρα χώρεσαν στο βιβλιαράκι «1968» δυο άρθρα αποτίμησης εκείνου του Μάη με την υπογραφή του Tariq Ali και του Paco Ignacio Taibo II. Τα άρθρα έχουν γραφτεί στα τέλη του 2007 και στις αρχές του 2008, πριν ακόμα γίνει απολύτως αντιληπτή η μεγαλύτερη κρίση του μεταπολεμικού καπιταλιστικού συστήματος.

Μετά από τη σύντομη εισαγωγή, θα μου επιτρέψετε να σας παραθέσω ως τροφή για σκέψη ένα απόσπασμα από το άρθρο του Tariq Ali, που υπάρχει στα αγγλικά στην ηλεκτρονική έκδοση του Guardian:

(...)Ήταν τα όνειρα και ελπίδες του 1968 μονάχα τρελές φαντασιώσεις; Ή μήπως ήταν η σκληρή Ιστορία αυτή που κατέπνιξε κάτι νέο που πήγαινε να γεννηθεί; Οι επαναστάτες-ουτοπικοί αναρχικοί, οπαδοί του Φιντέλ, τροτσκιστές κάθε είδους, όλων των αποχρώσεων μαοϊκοί κλπ.- ήθελαν ολόκληρο το δάσος. Οι φιλελεύθεροι και οι σοσιαλδημοκράτες έμεναν καθηλωμένοι σε μεμονωμένα δέντρα. Μας προειδοποιούσαν ότι το δάσος ήταν αποπροσανατολιστικό, πολύ αχανές και αδύνατο να το ορίσει κανείς, ενώ το δέντρο ήταν ένα κομμάτι ξύλο που μπορούσε να ταυτοποιηθεί, να καλλιεργηθεί, να βελτιωθεί και να φτιάξει με αυτό μια καρέκλα ή ένα τραπέζι ή ένα κρεβάτι. Τώρα, όμως, και το δέντρο έχει εξαφανιστεί.

«Είστε σαν το ψάρι που βλέπει το δόλωμα αλλά ποτέ το αγκίστρι» τους κοροϊδεύαμε με τη σειρά μας. Γιατί πιστεύαμε -και αρκετοί από εμάς συνεχίζουμε να πιστεύουμε- ότι η αξία των ανθρώπων δεν πρέπει να μετριέται με την υλική τους περιουσία αλλά με την ικανότητα τους να αλλάξουν τη ζωή των άλλων- των φτωχών και των μη προνομιούχων, ότι χρειάζεται η οικονομία να ρυθμιστεί και να αναδιοργανωθεί σύμφωνα με τα συμφέροντα των πολλών κι όχι των λίγων, κι ότι ο σοσιαλισμός δεν μπορεί ποτέ να λειτουργήσει χωρίς δημοκρατία.(...)