To παρελθόν ως προορισμός

13.10.14


Μέσα στο Σαββατοκύριακο, προσπάθησα να ανακαλέσω στη μνήμη μου τα όσα άκουσα κατά την τριήμερη συζήτηση στη Βουλή για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Κατέληξα στο ότι το σύνολο των ελληνικών πολιτικών κομμάτων συμφωνεί σε έναν πολύ συγκεκριμένο στόχο: στην επιστροφή στο παρελθόν.

Αν το σκεφθείτε, τόσο οι δεσμεύσεις της κυβέρνησης όσο και οι υποσχέσεις της αντιπολίτευσης εκφράζονται με λέξεις όπως «αποκατάσταση» και «επαναφορά» ενώ οι περισσότερες από τις αλλαγές που έχουν γίνει περιγράφονται ως «θυσίες» ή «αδικίες».

Η νέα Ελλάδα που τα κόμματα ονειρεύονται είναι η Ελλάδα που έφτασε, υπνωτισμένη από τα δανεικά, στη χρεοκοπία. Θέλουν αυτή την Ελλάδα γιατί νιώθουν ότι μπορούν να την κουμαντάρουν, να τη χειραγωγήσουν, να διαχειριστούν τα πάθη και τις αδυναμίες της.

Χαμογελώ όταν διαβάζω ερμηνείες και συγκρίσεις των διαφόρων οικονομικών δεικτών σε σχέση με το παρελθόν και ιδιαίτερα με την Ελλάδα του 2009. Ακόμα δεν έχουμε καταλάβει ότι η Ελλάδα της φούσκας του 2009 δεν υπήρξε ποτέ; Είναι σαν να συγκρίνεις το πόσο καλά νομίζει ότι περνάει σε ένα πάρτι ένας χρήστης κοκαΐνης σε σχέση με ένα πάρτι στο οποίο είναι νηφάλιος.

Οι σχεδιασμοί για το μέλλον πρέπει να αφορούν την Ελλάδα του 2014, μια χώρα που βιώνει τις συνέπειες μιας χρεοκοπίας που αναλογούν με συνέπειες μιας πολεμικής σύρραξης, κάτι που δεν έχουμε ακόμα αντιληφθεί. Η Ελλάδα σήμερα είναι μια από τις πλέον αδύναμες χώρες της Δύσης με θεσμούς και υποδομές που παραπέμπουν σε αφρικανικές χώρες, την ώρα που ο πολιτικός και ο επιχειρηματικός κόσμος της θυμίζει τις ελίτ της Λατινικής Αμερικής.

Αν δεν αποδεχθούμε τα νέα δεδομένα, δεν πρόκειται να προχωρήσουμε ούτε ένα βήμα μπροστά. Aν δεν ξέρεις που θες να πας και σε ποιο συρμό έχεις επιβιβαστεί, όσους οδηγούς κι αν αλλάξεις, ο προορισμός δεν θα είναι ποτέ ο σωστός.