Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου εξέδωσε σήμερα δελτίο Τύπου για τις εικόνες ντροπής από τα κλουβιά του ΚΕΠΕΠ Λεχαινών που έκαναν τον γύρο του κόσμου μέσω του BBC.
Αναλυτικά το δελτίο Τύπου:
Οι πρόσφατες εικόνες και αναφορές, από το BBC, για το «Κέντρο Περίθαλψης Παίδων Λεχαινών» θέτουν, ακόμα μια φορά, ερωτήματα για τη στάση της ελληνικής πολιτείας απέναντι στα άτομα με αναπηρία και, ιδίως, τα παιδιά. Οι εικόνες αυτές συνιστούν δυστυχώς συνηθισμένες καταστάσεις στους χώρους περίθαλψης αδυνάτων, αντικατοπτρίζουν την πλήρη απουσία της όποιας κρατικής μέριμνας και έχουν πολλάκις επισημανθεί και από επίσημους φορείς. Κανείς, ωστόσο, δε φαίνεται να νοιάστηκε…
Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου επισημαίνει ότι η χρήση κλουβιών ανταποκρίνεται σ’ ένα παρωχημένο μοντέλο ‘φροντίδας’ που στηρίζεται στον εξαναγκασμό, τον περιορισμό και την εύκολη διαχείριση των ατόμων με αναπηρίες. Είναι η ίδια λογική που προσεγγίζει την ψυχιατρική περίθαλψη με βία, συνεχείς καθηλώσεις και στερήσεις δικαιωμάτων. Όμως, τα παιδιά με αναπηρίες δικαιούνται φροντίδας που αρμόζει σε ανθρώπινα όντα με δικαιώματα και όχι σε ζώα που ζουν σε κλουβιά.
Τα τελευταία χρόνια, η κρατική φροντίδα για τα άτομα με αναπηρία διαρκώς συρρικνώνεται: εγκατάλειψη των αντίστοιχων φορέων, μείωση του προσωπικού τους και περιστολή των παροχών και διευκολύνσεων. Έτσι, τα «κλουβιά των Λεχαινών» δεν είναι μόνο θέμα νοοτροπίας αλλά και ευρύτερης πολιτικής στα προνοιακά ιδρύματα, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια γενική εικόνα συστηματικών παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σ’ αυτά. Ούτε όμως, από το 2012 και έπειτα, οπότε και η Ελλάδα κύρωσε τη «Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες» (ν. 4074/12) άλλαξε κάτι. Αντιθέτως, η χώρα μας δεν έκανε σχεδόν τίποτα απ’ όσα υποχρεούται να κάνει. Και μόνο ο ορισμός ως αρμόδιας υπηρεσίας της «Διεύθυνσης Διεθνών Σχέσεων» του Υπουργείου Εργασίας, αποκαλύπτει την πολιτική επιλογή για τη «επικοινωνιακή διαχείριση» και όχι την ουσιαστική εφαρμογή της Σύμβασης!
Οι αναφορές στα διεθνή ΜΜΕ, κατά τη δεκαετία του ’80, για το ψυχιατρείο της Λέρου, αποτέλεσαν το έναυσμα για την ψυχιατρική μεταρρύθμιση. Πόσες τέτοιες δημοσιεύσεις, πόσα ακόμα κλουβιά, πόση ακόμα απανθρωπιά χρειαζόμαστε για να δούμε μια πολιτική πραγματικού σεβασμού των δικαιωμάτων των παιδιών με αναπηρίες;
