Είτε κανείς αποτιμά θετικά είτε αρνητικά την πορεία του Τάσου Γιαννίτση στην πολιτική ζωή της χώρας, δεν μπορεί παρά να συμφωνεί ότι πρόκειται για ένα συγκροτημένο άνθρωπο που δεν ξοδεύει τις λέξεις του όταν δεν έχει κάτι να πει.
Κατά συνέπεια, νομίζω ότι παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο τρόπος που κλείνει το σημερινό του άρθρο στο ΒΗΜΑ της Κυριακής:
Τελικά, αυτό που λείπει στη χώρα δεν είναι η συναίνεση σε έναν καταστροφικό κοινό παρονομαστή. Αυτή υπάρχει και είναι ευρύτατη. Λείπουν πολιτικές δυνάμεις που θα ανακόψουν τα συλλογικά παραμυθιάσματα, τις αρπακτικές λογικές και την παθολογική πολιτική ιδιοτέλεια, θα συγκρουστούν για να κάνουν το συλλογικό-εθνικό συμφέρον πρωταρχικό στόχο και θα πείσουν για το πώς θα βγούμε από μια περιδίνηση που, παρά τα επτά χρόνια κρίσης, εξακολουθεί να εγκλωβίζει τις προοπτικές της χώρας.
Σήμερα, έχουμε μπει σε νέα καυτά πεδία και οι κίνδυνοι έχουν διευρυνθεί. Όμως ο εξοντωτικός αγώνας για την εξουσία μεγαλώνει την άβυσσο μεταξύ πολιτικής και συλλογικού συμφέροντος σε βάρος του δεύτερου. Ο κίνδυνος είναι στην σύγκρουση αυτή να χρησιμοποιηθεί άκριτα κάθε μέσο, όπως μια εξωτερική κρίση, που είναι συνήθης παράγοντας παραγωγής αστάθειας, φόβου και επηρεασμού της πολιτικής συμπεριφοράς των πολιτών. Μια ελληνο-τουρκική κρίση στο επόμενο διάστημα θα είχε, αναμφίβολα, ιστορικά αρνητική συμβολή στην εμβάθυνση της κρίσης στην οποία ακόμα βρίσκεται η χώρα.
Φαίνεται τελικά ότι όντως κάποια άρρωστα μυαλά σχεδιάζουν περίεργα πράγματα για να καταφέρουν να διατηρήσουν τις καρέκλες τους. Πόση άλλη ανευθυνότητα μπορεί να αντέξει αυτή η χώρα;
