Δεν έχει μείνει δημοσιογραφικό κλισέ που να μην έχει επιστρατευτεί τους τελευταίους μήνες για να περιγράψει τις δύσκολες διαπραγματεύσεις μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των πιστωτών της αλλά τουλάχιστον φαίνεται ότι πλέον το όποιο τέλος πλησιάζει καθώς στις 30 Ιουνίου το Δ.Ν.Τ περιμένει την αποπληρωμή της δόσης...των δόσεων.
Σε προηγούμενα άρθρα της, η Παραπολιτική έχει ταχθεί κατά των χειρισμών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-Ανεξαρτήτων Ελλήνων με ιδιαίτερη έμφαση στις ευθύνες του ανερμάτιστου Γιάνη Βαρουφάκη. Πράγματι, το κόστος διάσωσης της χώρας είναι πλέον πολύ μεγαλύτερο και όλα δείχνουν ότι πλέον χρειάζεται ένα τρίτο Μνημόνιο κι όχι απλώς μια ολιγόμηνη μεταβατική συμφωνία.
Μιας και τα πάντα στη ζωή αποδεικνύονται πάντοτε σχετικά, από τη στιγμή που φτάσαμε ως εδώ και η διαπραγμάτευση έχει λάβει διαφορετικό περιεχόμενο, οι ευθύνες της υπόλοιπης Ευρώπης δεν πρέπει να υποτιμηθούν. Φαίνεται ότι στις Βρυξέλλες έχουν μπει στην καταστροφική διαδικασία να ανταγωνιστούν τον Τσίπρα στις κραυγές και στην υστερία, κάνοντας δυο βασικά λάθη.
Το πρώτο και πιο εντυπωσιακό λάθος αφορά στην εμμονή τους στην εκπλήρωση βραχυπρόθεσμων δημοσιονομικών στόχων με οποιοδήποτε τρόπο, κάτι που επέβαλαν τόσο στον Γιώργο Παπανδρέου όσο και στον Αντώνη Σαμαρά με τα γνωστά μη ικανοποιητικά αποτελέσματα. Ξανά οι Ευρωπαίοι τεχνοκράτες αγνοούν τις εκκλήσεις των ρεαλιστών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και μοιάζουν να προτιμούν να πιέσουν για άμεσα αποτελέσματα και «υποταγή» Τσίπρα παρά για μια ουσιαστική αλλαγή του οικονομικού μοντέλου της χώρας. Τι θα καταφέρουν; Να μονιμοποιήσουν την ανάγκη αναγκαστικού δανεισμού της Ελλάδας.
Το δεύτερο λάθος τους αφορά την πεισματική άρνηση τους να δεσμευτούν για μια σημαντική αναδιάρθρωση του ελληνικού δημοσίου χρέους. Μπορεί μεν το χρέος να μην αποτελεί σε αυτή τη συγκυρία το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας αλλά από την άλλη, ουδείς ισχυρίζεται ότι η μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα έχει ήδη επιτευχθεί. Ορθώς λοιπόν ο Τσίπρας απαιτεί να υπάρξει μια σχετική ρητή δέσμευση στο δρόμο για το 3ο Μνημόνιο και καλώς επιμένει. Δεν είναι δυνατόν να ζητάμε από τον ΣΥΡΙΖΑ να εισπράξει όλο το πολιτικό κόστος της κωλοτούμπας του χωρίς οι υπόλοιπες κυβερνήσεις να αναλάβουν το πολύ μικρότερο πολιτικό κόστος της ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους παρά τις αντίθετες δεσμεύσεις τους προς τους φορολογούμενους των χωρών τους.
Συνοψίζοντας, ως Έλληνες πολίτες ορθώς θα ασκήσουμε κριτική στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Ανεξαρτήτων Ελλήνων αν φέρει μια ακόμα συμφωνία γεμάτη φόρους επί δικαίους και αδίκους αλλά από την άλλη ως Ευρωπαίοι πολίτες θα πρέπει επίσης να νιώσουμε προδομένοι από την διάθεση των Βρυξελλών να συνυπογράψουν μια πρόδηλα αδιέξοδη «λύση».
Photo credit: donkeyhotey
Μιας και τα πάντα στη ζωή αποδεικνύονται πάντοτε σχετικά, από τη στιγμή που φτάσαμε ως εδώ και η διαπραγμάτευση έχει λάβει διαφορετικό περιεχόμενο, οι ευθύνες της υπόλοιπης Ευρώπης δεν πρέπει να υποτιμηθούν. Φαίνεται ότι στις Βρυξέλλες έχουν μπει στην καταστροφική διαδικασία να ανταγωνιστούν τον Τσίπρα στις κραυγές και στην υστερία, κάνοντας δυο βασικά λάθη.
Το πρώτο και πιο εντυπωσιακό λάθος αφορά στην εμμονή τους στην εκπλήρωση βραχυπρόθεσμων δημοσιονομικών στόχων με οποιοδήποτε τρόπο, κάτι που επέβαλαν τόσο στον Γιώργο Παπανδρέου όσο και στον Αντώνη Σαμαρά με τα γνωστά μη ικανοποιητικά αποτελέσματα. Ξανά οι Ευρωπαίοι τεχνοκράτες αγνοούν τις εκκλήσεις των ρεαλιστών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και μοιάζουν να προτιμούν να πιέσουν για άμεσα αποτελέσματα και «υποταγή» Τσίπρα παρά για μια ουσιαστική αλλαγή του οικονομικού μοντέλου της χώρας. Τι θα καταφέρουν; Να μονιμοποιήσουν την ανάγκη αναγκαστικού δανεισμού της Ελλάδας.
Το δεύτερο λάθος τους αφορά την πεισματική άρνηση τους να δεσμευτούν για μια σημαντική αναδιάρθρωση του ελληνικού δημοσίου χρέους. Μπορεί μεν το χρέος να μην αποτελεί σε αυτή τη συγκυρία το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας αλλά από την άλλη, ουδείς ισχυρίζεται ότι η μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα έχει ήδη επιτευχθεί. Ορθώς λοιπόν ο Τσίπρας απαιτεί να υπάρξει μια σχετική ρητή δέσμευση στο δρόμο για το 3ο Μνημόνιο και καλώς επιμένει. Δεν είναι δυνατόν να ζητάμε από τον ΣΥΡΙΖΑ να εισπράξει όλο το πολιτικό κόστος της κωλοτούμπας του χωρίς οι υπόλοιπες κυβερνήσεις να αναλάβουν το πολύ μικρότερο πολιτικό κόστος της ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους παρά τις αντίθετες δεσμεύσεις τους προς τους φορολογούμενους των χωρών τους.
Συνοψίζοντας, ως Έλληνες πολίτες ορθώς θα ασκήσουμε κριτική στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Ανεξαρτήτων Ελλήνων αν φέρει μια ακόμα συμφωνία γεμάτη φόρους επί δικαίους και αδίκους αλλά από την άλλη ως Ευρωπαίοι πολίτες θα πρέπει επίσης να νιώσουμε προδομένοι από την διάθεση των Βρυξελλών να συνυπογράψουν μια πρόδηλα αδιέξοδη «λύση».
Photo credit: donkeyhotey
