Ο Άδωνις του ΛΑΟΣ είναι ξανά εδώ (και είναι επικίνδυνος)

16.11.15


Έχω γράψει και στο παρελθόν ότι η πιο ξεκάθαρη ένδειξη της κατάπτωσης του ελληνικού πολιτικού συστήματος στα χρόνια της κρίσης είναι ότι ένας πολιτικός με το ακροδεξιό background του Άδωνι Γεωργιάδη υπερασπίστηκε για καιρό πιο πειστικά από τον καθένα την ανάγκη των μεταρρυθμίσεων.

Ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι πράγματι ένας εν πολλοίς αυτοδημιούργητος μαχητής της Πολιτικής και πολλές φορές υπερασπίστηκε τον ορθό λόγο απέναντι στην πολιτική δειλία της Δεξιάς και τον πληθωρικό οικονομικό αναλφαβητισμό της Αριστεράς. Ως υπουργός Υγείας, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και υπήρξε πολύ πιο αποτελεσματικός από διάφορους πολυχρονεμένους και πολυδιαφημισμένους «μεταρρυθμιστές». Σε προσωπικό επίπεδο, η προσωπική ανέλιξη του είναι θαυμαστή.

Παρ' όλα αυτά, ο Άδωνις Γεωργιάδης θα ήταν τελικά μια εθνικά καταστροφική επιλογή για την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας. Στην ομιλία του στο Βελλίδειο, αμέσως μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι, υπήρξε ξανά ακομπλεξάριστα ακροδεξιός, φτάνοντας στο σημείο να επιρρίψει ευθύνες στην Ελλάδα για την τρομοκρατική ενέργεια στη γαλλική πρωτεύουσα.

Κατήγγειλε το λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ταυτόχρονα με πάθος μας κάλεσε να πιστέψουμε ότι η ευρωπαϊκή προσφυγική κρίση είναι αποτέλεσμα των πολιτικών επιλογών της...Τασίας Χριστοδουλοπούλου κι όχι κάποιο φοβερά πολύπλοκο ζήτημα. Επανέλαβε ότι η λύση είναι να κλείσουμε τα σύνορα, όπως (δήθεν) έκανε ο Αντώνης Σαμαράς, λες και μας κρατάει κρυφή κάποια μαγική λύση στεγανοποίησης θαλάσσιων συνόρων.

Οι εθνικές προκλήσεις των επόμενων μηνών είναι ιδιαίτερα μεγάλες. Θα ήταν εφιαλτικό για την Ελλάδα να έχει μια Αξιωματική Αντιπολίτευση υπό τον Άδωνι Γεωργιάδη που θα φλερτάρει ανοιχτά με την κυρίαρχη ξενοφοβική/αυταρχική ατζέντα ηγετών όπως ο Νικολά Σαρκοζί ή ο Βίκτορ Ορμπάν της Ουγγαρίας.

Μεταξύ των δυο επιφανειακών προσεγγίσεων του τύπου «εδώ που φτάσαμε, γιατί όχι και ο Άδωνις;» και «ντάξει, είπαμε, όχι και αρχηγός ο Άδωνις», προτιμώ με διαφορά τη δεύτερη. Όπως θα έλεγε και ο ίδιος, με την Ελλάδα δεν παίζουμε.