Το ερώτημα είναι αν θέλει κάποιος να μείνει ενωμένη η Ν.Δ, όχι αν θέλει κάποιος να διασπαστεί

7.12.15


Παρατηρώ ότι πολλοί εδώ και καιρό ψάχνουν να βρουν ποιος θέλει να δει τη Νέα Δημοκρατία να διαλύεται, αν υποθέσουμε ότι η διάλυση της δεν είναι ήδη οριστική και αμετάκλητη.

Προσωπικά, θεωρώ ότι το ερώτημα πρέπει να αντιστραφεί. Υπάρχει πράγματι κάποιος που καίγεται για την ενότητα της Νέας Δημοκρατίας; Θυμίζω ότι πρόκειται για ένα γερασμένο κόμμα που έχει υποστεί διαδοχικές εκλογές ήττες και που χρωστάει τόσα πολλά χρήματα στις τράπεζες που δεν μπορεί καν να λειτουργήσει. Την εικόνα συμπληρώνουν και οι διάφοροι βαρόνοι που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το κόμμα τους ανήκει, ακόμα κι αν παραμένει σε κατάσταση ζόμπι.

Για παράδειγμα, γιατί ο 38χρονος Τζιτζικώστας να μείνει προσκολλημένος στη Ν.Δ αν δεν καταφέρει να εκλεγεί; Γιατί να μην επιστρέψει στη σίγουρη θητεία του ως περιφερειάρχης και να περιμένει να δει τι θα απογίνει το κόμμα; Γιατί ο 43χρονος Γεωργιάδης να κάτσει να ακούει για «μουσαφίρηδες» και «ακροδεξιούς» και να μην συμβάλει στην ίδρυση ενός απενοχοποιημένου σκληρού δεξιού κόμματος; Ακόμα και ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα μπορούσε να αναζητήσει την τύχη του σε κάποιο μετριοπαθές φιλελεύθερο εγχείρημα του Κέντρου ή και της Κεντροαριστεράς.

Ο μόνος που δεν έχει που να πάει είναι ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, ο άνθρωπος που φαντάζει ως ο ιδανικός να διαχειριστεί τη μιζέρια της ξεπερασμένης Νέας Δημοκρατίας, ποντάροντας στην απήχηση του σε 50αρηδες και 60αρηδες.

Αν μάλιστα καταργηθεί και το bonus των 50 εδρών και πάμε σε σύστημα απλής αναλογικής, τότε δεν θα συντρέχει απολύτως κανένας λόγος να μείνουν κάτω από την ίδια στέγη όλοι οι προαναφερθέντες, μιας και ούτως ή άλλως κανένας σχηματισμός δεν θα μπορεί να πλησιάσει προς το 50%. Αν λοιπόν η ενότητα αποκτήσει μικρότερη πρακτική αξία από όση έχει σήμερα, τότε η διάσπαση της Νέας Δημοκρατίας θα αποτελέσει το επικρατέστερο σενάριο.