Από τη στιγμή που ανακοινώθηκαν τα επίσημα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος για την παραμονή του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έχω προσπαθήσει δεκάδες φορές να καταγράψω τις σκέψεις μου «στο χαρτί» αλλά αποτυγχάνω.
Όλα είναι εκπληκτικά πρωτόγνωρα. Ουσιαστικά κανείς δεν γνωρίζει τι ακριβώς θα ακολουθήσει και ποιες θα είναι οι επιπτώσεις τόσο για τους Βρετανούς όσο και για τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της Ε.Ε. Καταλήγω λοιπόν στο ότι το καλύτερο που όλοι έχουμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε λίγο ακόμα, διατηρώντας την ψυχραιμία μας.
Προς το παρόν, θέλω μόνο να τονίσω το εξής: κανένα Brexit δεν έχει συμβεί ακόμα. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος μπορεί να είναι ξεκάθαρο υπέρ του Leave αλλά δεν αρκεί από μόνο του για να στείλει το Ηνωμένο Βασίλειο εκτός Ένωσης.
Η παραίτηση Κάμερον, η φοβερή αμηχανία των πρωταγωνιστών του Leave αλλά και οι αποσχιστικές τάσεις της Σκωτίας και της Βόρειας Ιρλανδίας περιπλέκουν σημαντικά την κατάσταση, πόσο μάλλον όταν όλο και περισσότεροι Βρετανοί δηλώνουν στα media και στα social media ότι συνειδητοποιούν ότι δεν γνώριζαν ποιο ακριβώς ήταν το διακύβευμα του δημοψηφίσματος. Ακόμα όμως κι αν η διαδικασία ξεκινήσει, θα χρειαστεί αρκετός καιρός για να ολοκληρωθεί και ποιος ξέρει πόσες βρετανικές και ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα έχουν αλλάξει στο μεταξύ...
Μια μέρα πριν το δημοψήφισμα, τόνισα ότι «δεν υιοθετώ την υπεραπλουστευτική αντίληψη κατά την οποία η δολοφονια της σπουδαίας Joe Cox αρκεί από μόνη της για να γύρει την πλάστιγγα υπέρ του Remain».
Αντίστοιχα σήμερα, δεν υιοθετώ την άποψη που θέλει τα πάντα να έχουν κριθεί. Εξάλλου, αν κάτι μας δίδαξε η περιπέτεια του βρετανικού δημοψηφίσματος, είναι το ότι τελικά όλα όσα πιστεύαμε ότι «μόνο στην Ελλάδα γίνονται», συμβαίνουν κι αλλού...
