Μιας και η ζέστη αρχίζει να επηρεάζει σημαντικά τη σκέψη και την καθημερινότητα μου, θα ήθελα σήμερα να ασχοληθώ με το φλέγον ζήτημα της ελληνικής Κεντροαριστεράς, το οποίο παγίως απασχολεί την παγκόσμια διανόηση αλλά και τις διεθνείς χρηματαγορές.
Από το 2012 και μετά, έχουν γίνει δεκάδες προσπάθειες «ένωσης» του χώρου, οι περισσότερες εκ των οποίων κατέληξαν στη δημιουργία ακόμα περισσότερων κομμάτων και κινήσεων, πάντα υπέρ...της ενότητας. Μιας και το project «ένα κόμμα ανά οικογένεια» μοιάζει να μην αποδίδει, μήπως να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε λίγο διαφορετικά;
Μήπως τελικά το πρόβλημα είναι ότι οι πολίτες σε καμία περίπτωση δεν επιθυμούν μια «συνένωση» που θα ξεπλύνει διάφορους εκκωφαντικά αποτυχημένους εθνοσωτήρες; Μήπως για παράδειγμα ο χώρος θα ανάσανε αν οι Βενιζέλος, Λοβέρδος και Ψαριανός πήγαιναν στο σπίτι τους, αντί να βρεθούν κάτω από το ίδιο κόμμα και να έρθουν ξανά να μας...σώσουν;
Μήπως οι δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ θα έβλεπαν με πιο θετικό μάτι την Κεντροαριστερά αν κάποιος/α έπαιρνε μια σκούπα και έδιωχνε όλους τους δεινόσαυρους και τους τηλεμαϊντανούς; Ακόμα κι αν η συγκεκριμένη προσπάθεια αδικήσει κάποιους.
Mήπως ήρθε η ώρα της αποστρατείας για την πιο καλομαθημενη και χορτασμένη γενιά κεντροαριστερών πολιτικών της Μεταπολίτευσης;
Μήπως τελικά το πρόβλημα είναι ότι οι πολίτες σε καμία περίπτωση δεν επιθυμούν μια «συνένωση» που θα ξεπλύνει διάφορους εκκωφαντικά αποτυχημένους εθνοσωτήρες; Μήπως για παράδειγμα ο χώρος θα ανάσανε αν οι Βενιζέλος, Λοβέρδος και Ψαριανός πήγαιναν στο σπίτι τους, αντί να βρεθούν κάτω από το ίδιο κόμμα και να έρθουν ξανά να μας...σώσουν;
Μήπως οι δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ θα έβλεπαν με πιο θετικό μάτι την Κεντροαριστερά αν κάποιος/α έπαιρνε μια σκούπα και έδιωχνε όλους τους δεινόσαυρους και τους τηλεμαϊντανούς; Ακόμα κι αν η συγκεκριμένη προσπάθεια αδικήσει κάποιους.
Mήπως ήρθε η ώρα της αποστρατείας για την πιο καλομαθημενη και χορτασμένη γενιά κεντροαριστερών πολιτικών της Μεταπολίτευσης;
