Λίγο οι συνήθεις υπερβολές των αντιπολιτευτικών ΜΜΕ, λίγο το σοκ με την πρόσφατη πρόταση για Πολύδωρα στο ΕΣΡ και λίγο το ιστορικό προηγούμενο με Χαϊκάλη, οι προσδοκίες μου για τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν κάτι παραπάνω από χαμηλές.
Παρ' όλα αυτά, οφείλω να ομολογήσω ότι βλέπω μάλλον με συμπάθεια τις περισσότερες από τις επιλογές του Αλέξη Τσίπρα. Καταλαβαίνω ότι ο πρωθυπουργός επέλεξε να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στη νεότερη γενιά του κόμματος, στέλνοντας στην εξέδρα διάφορους γραφικούς παππούδες της καφενειακής αριστεράς του '80 και του '90.
Μπαλτάς, Φίλης, Παρασκευόπουλος, Δρίτσας, Αναγνωστοπούλου, Αλεξιάδης και Πελεγρίνης είναι πρόσωπα που δεν θα έπρεπε ποτέ να αναλάβουν κυβερνητικά αξιώματα στην Ελλάδα του 2016 και είναι κάπως στενάχωρο το ότι χρειάστηκε τόσο χρόνο για να το συνειδητοποιήσει ο Αλέξης Τσίπρας.
Είναι επίσης παρήγορο το ότι ο πρωθυπουργός δεν μπήκε στον πειρασμό να υπουργοποιήσει ΠΑΣΟΚογενή πολιτικά πτώματα, μόνο και μόνο για να δώσει μια εικόνα κεντροαριστερής διεύρυνσης ενώ δεν νομίζω ότι θα λείψει από κανέναν η Τζάκρη.
Στα δικά μου ματιά, το νέο σχήμα δεν μοιάζει «εκλογικό» αλλά έτοιμο να κλείσει αναίμακτα την δεύτερη αξιολόγηση, κερδίζοντας όσο το δυνατόν περισσότερο πολιτικό χρόνο παραμονής στα πράγματα -με την ανοχή της Ε.Ε. Συμμετέχουν νεότεροι άνθρωποι από πριν, με πιο καθαρά πρόσωπα και λογικά με λιγότερες εμμονές. Μακάρι να τα καταφέρουν.
