Παρακολουθώντας εδώ και μερικά χρόνια τις πολιτικές εξελίξεις χωρίς κάποιο ιδιαίτερο συναισθηματικό δεσμό με κάποιο πολιτικό ή κάποιο κόμμα, παρακολουθώ με λάγνα πολιτική περιέργεια την άρνηση του μεταπολιτευτικού κατεστημένου να αποδεχθεί τη στρατηγική ήττα του.
Μέτρο της κατάντιας του παλιού πολιτικού συστήματος και της απελπισίας εκείνου του κομματιού της ελληνικής ολιγαρχίας που δεν τα βρήκε με τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί η αποδοχή που απολαμβάνει ο Ευάγγελος Βενιζέλος από τη συντεχνία των 60αρηδων «προοδευτικών» συστημικών στοχαστών που κυρίως ζουν στο ενυδρείο του Κολωνακίου.
Το νέο προϊόν που προσπαθούν να μας πουλήσουν είναι ότι «ο Βενιζέλος λέει αλήθειες», κάτι το οποίο θα είχε κάποια αξία για κάποιον που ξεκινά τώρα την πολιτική του διαδρομή κι όχι για κάποιον που έχει ξεχάσει πως είναι η ζωή χωρίς να κάθεσαι στη βουλευτική ή την υπουργική καρέκλα. Γιατί όταν είσαι βετεράνος της πολιτικής, σημασία δεν έχει αν λες αλήθειες αλλά αν αυτές τις υπηρέτησες στην πολιτική σου διαδρομή και μέσα από τα υπουργικά αξιώματα που σου ανατέθηκαν. Εξάλλου, όπως γνωρίζουν πολύ καλά αναγνωρίσιμοι κάτοικοι της Ραφήνας, το προνόμιο αλήθειας του εμπρηστή είναι πάντοτε μεγαλύτερο από αυτό του πυροσβέστη.
Όσοι έχουν ασχοληθεί έστω και λίγο με video games, γνωρίζουν πολύ καλά ότι αν με κάποιο cheat καταφέρεις να έχεις άπειρες ζωές, κάποια στιγμή θα κερδίσεις τον αρχηγό και θα περάσεις την πίστα. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τον Βενιζέλο. Όταν εδώ και σχεδόν 30 χρόνια κάποιοι σου δίνουν βήμα για να εκφραστείς, τότε κάποια στιγμή θα πεις και αλήθειες. Ξέρω δεκάδες επιστήμονες με πολύ καλύτερες σπουδές και πολύ πιο σημαντική επιστημονική συνεισφορά από τον Βενιζέλο στους οποίες κανείς ποτέ δεν προσέφερε βήμα για να εκφραστούν, που κανείς ποτέ δεν είδε στο πρόσωπο τους την ελπίδα για τον τόπο.
Κατά συνέπεια, δυσκολεύομαι πραγματικά να μπω στον κόπο να εξηγήσω εν έτει το 2016 γιατί θα έπρεπε να ντρέπονται όλοι όσοι μας παρουσιάζουν ως φοβερά σημαντικές τις απόψεις του φαύλου Ευάγγελου Βενιζέλου για τα πολιτικά πράγματα, όλοι όσοι τον υποδέχονται στα τηλεοπτικά πάνελ με όρους Μεσσία, όλοι όσοι προσπαθούν να τον βάλουν στο πολιτικό παιχνίδι από το παράθυρο παρόλο που ο ελληνικός λαός τον έδιωξε με τις κλωτσιές από την πόρτα.
Η ελληνική κοινωνία έφτασε στο σημείο να εναποθέσει τις ελπίδες σε μια παρέα χαβαλετζήδων αριστεριστών ακριβώς γιατί δεν μπορούσε άλλο να ανεχθεί τους σπόνσορες και τους κλακαδόρους του υψωμένου δαχτύλου του (κάθε) Βενιζέλου. Εξάλλου, κάτι πολύ χειρότερο κινδυνεύει να πάθει και το κατεστημένο στις ΗΠΑ, όπου με το ζόρι προσπαθεί να επιβάλει τη νερόβραστη Χίλαρι ως λύση -και μάλιστα «προοδευτική»- για τις ΗΠΑ.
Εκείνοι που πιστεύουν ότι η πολιτική λύση απέναντι στον εκκωφαντικά αποτυχημένο ΣΥΡΙΖΑ είναι η νεκρανάσταση των εμποράκων της συστημικής διαπλοκής και της μεταπολιτευτικής κενολογίας δεν είναι λιγότερο επικίνδυνοι για τον τόπο από εκείνους που δεν βλέπουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να στήσει τη δική του διαπλοκή.
Αν μετά από 7 χρόνια κρίσης η Ελλάδα αναθέσει τις τύχες της ξανά στον Βενιζέλο, θεωρώντας παράλληλα «εθνικό κεφάλαιο» τον Καραμανλή και «αδικημένο» τον Αντώνη Σαμαρά, τότε φοβάμαι ότι θα της αξίζει κάθε κακό που θα της συμβεί.
