Μαζί με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Χαρίλαο Φλωράκη και τον Λεωνίδα Κύρκο, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ανήκει σε εκείνη τη μικρή ομάδα των μεγάλων ηγετών που συνδιαμόρφωσαν και σημάδεψαν τη σύγχρονη Ελλάδα.
Με πολιτική καταγωγή από το χώρο του Κέντρου, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης προσέφερε στη νεότερη ελληνική Δεξιά μια ανάσα ιδεολογικής αξιοπρέπειας, πίστεψε πραγματικά ότι η Νέα Δημοκρατία θα πρέπει να είναι η «φιλελεύθερη παράταξη» κι όχι ένα πελατειακό και εθνικιστικό «λαϊκό κόμμα». Τα περισσότερα στελέχη που συσπειρώθηκαν διαχρονικά γύρω από αυτόν αποτέλεσαν και αποτελούν το αντίπαλο δέος στην κρατικίστικη και βαλκανική ψυχή της Νέας Δημοκρατίας.
Πίστεψε γνήσια και ειλικρινά στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, την εθνική συμφιλίωση και στην ανάγκη για υιοθέτηση ενός υγιούς παραγωγικού μοντέλου για τη σύγχρονη Ελλάδα. Τα πάθη και τα λάθη του παρελθόντος όμως τον κατέστησαν, εν μέρει δικαίως, ιδιαίτερα ευάλωτο στην πολιτική κριτική, τόσο που για χρόνια λίγοι είχαν το θάρρος να του «πιστώσουν» ότι πράγματι η φιλόδοξη κυβέρνηση του ανατράπηκε με τρόπο χυδαίο και ανήθικο.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης της τελευταίας δεκαετίας υπήρξε ένας αληθινά χαρισματικός statesman, εκφράζοντας συχνά, τεκμηριωμένα και θαρραλέα την αγωνία του για το που πηγαίνει η χώρα, στηρίζοντας μεταξύ άλλων, υπέρ του εθνικού συμφέροντος, την κυβέρνηση εκείνου που δολίως τον ανέτρεψε.
Σε μια εποχή αναλώσιμων πολιτικών ιδιαίτερα χαμηλού πνευματικού βεληνεκούς, η απώλεια της διαύγειας της σκέψης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη μοιάζει μεγάλη. Ας είναι ελαφρύ το χώμα.
