Έχω πλήρη επίγνωση του πόσο βαριά είναι τα λόγια που χρησιμοποιώ στον τίτλο αυτής της ανάρτησης. Δεν τα έγραψα εν θερμώ. Αυτό που συμβαίνει με τους συμβασιούχους των ΠΟΕ-ΟΤΑ είναι αληθινά εξοργιστικό και βαθιά ανήθικο.
Σε μια ισοπεδωμένη από την οικονομική κρίση χώρα, καμία επαγγελματική ομάδα δεν έχει το ηθικό δικαίωμα να προσπαθήσει να επιβάλει σε όλες τις άλλες το «δίκιο» της με τη βία. Καμία επαγγελματική ομάδα δεν έχει το δικαίωμα να παραλύει τη χώρα, να δημιουργεί υγειονομικές βόμβες στις γειτονιές και να συκοφαντεί τη χώρα στο εξωτερικό.
Οι συμβασιούχοι των ΟΤΑ απαιτούν από την κυβέρνηση να μην εφαρμόσει μια απόφαση της Δικαιοσύνης. Απαιτούν να διοριστούν μόνιμα, επειδή έτσι γουστάρουν. Απαιτούν να μην τηρείται η σχετική πρόβλεψη του Καλλικράτη και να μην μπουν ιδιωτικές εταιρίες στην αποκομιδή των απορριμάτων, γιατί έτσι γουστάρουν. Το ότι όλα αυτά κάνουν απόλυτα συνειδητά μέσα στην τουριστική περίοδο και σε μέρες καύσωνα καθιστά τον «αγώνα» τους ακόμα πιο αποκρουστικό, ακόμα πιο τοξικό για το κοινωνικό σύνολο.
Δεν ξέρω πόσα άλλα Μνημόνια πρέπει να φάμε στο κεφάλι για να καταλάβουμε ότι η λήξη μιας σύμβασης δεν συνιστά «απόλυση», ότι η μονιμοποίηση στο Δημόσιο (με δικαίωμα μετάταξης εκτός υπηρεσιών καθαριότητας) δεν αποτελεί δικαίωμα αλλά και το ότι αποτελεί πλήρη στρέβλωση το να αποφασίζει ρουσφετολογικά η κεντρική κυβέρνηση πόσους μόνιμους(!) εργαζομένους στην καθαριότητα χρειάζεται ο κάθε δήμος.
Τα πολιτικά κόμματα πρέπει να ενωθούν και να αντιμετωπίσουν το πελατειακό τέρας που γέννησαν. Αν όλο αυτό λήξει με μια ακόμα «προσωρινή λύση», με ακόμα μια παράταση συμβάσεων μέχρι την επόμενη γενική απεργία, τότε θα είμαστε άξιοι της βαλκανικής μοίρας μας.
Τα πολιτικά κόμματα πρέπει να ενωθούν και να αντιμετωπίσουν το πελατειακό τέρας που γέννησαν. Αν όλο αυτό λήξει με μια ακόμα «προσωρινή λύση», με ακόμα μια παράταση συμβάσεων μέχρι την επόμενη γενική απεργία, τότε θα είμαστε άξιοι της βαλκανικής μοίρας μας.
