Τα 4 βήματα που πρέπει να κάνει τώρα η Δημοκρατική Συμπαράταξη

3.7.17


Εξήγησα χθες γιατί θεωρώ πολιτικά ακατανόητη αλλά μικροπολιτικά απόλυτα κατανοητή την πρόταση της Φώφης Γεννηματά για τα επόμενα βήματα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Σήμερα, θα επιχειρήσω να εξηγήσω ποια είναι κατά τη δική μου ταπεινή γνώμη τα βήματα που πρέπει να γίνουν από εδώ και πέρα.

Με χρονολογική σειρά:

1. Συνέδριο ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ είναι το μοναδικό κανονικό κόμμα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και το μόνο με πραγματική, έστω φοβερά συρρικνωμένη, κοινωνική αποτύπωση. Αποτελεί ήδη πραξικοπηματικού τύπου εκτροπή το ότι η κ. Γεννηματά δεν ρώτησε το κόμμα της πριν προτείνει τον οδικό χάρτη για τη Δημοκρατική Συμπαράταξη.

2. Εξάντληση των πιθανοτήτων σύμπραξης με το Ποτάμι. Χωρίς το Ποτάμι, ο μέσος πολίτης πολύ δύσκολα θα θεωρήσει ότι η Δημοκρατική Συμπαράταξη αποτελεί κάτι περισσότερο από μετονομασία του ΠΑΣΟΚ. Υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις ότι το Ποτάμι προς το παρόν λέει όχι γιατί δεν αντέχει την κοροϊδία με τις κλειστές διαδικασίες που έχουν ως σημείο αναφοράς του την απόλυτη προσωπική ηγεμονία της Φώφης Γεννηματά.

3. Ίδρυση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης με αυτοδιάλυση των κομμάτων και των κινήσεων. Με την επιφύλαξη των αποφάσεων του συνεδρίου το ΠΑΣΟΚ, η Δημοκρατική Συμπαράταξη πρέπει να ιδρυθεί ως...νέο κόμμα κι όχι συνασπισμός κομμάτων. Ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, ούτε κόμμα "ΚΙΔΗΣΟ" υπάρχει, ούτε κόμμα "ΕΔΕΜ", ούτε "Κινήσεις Πολιτών". Αν έχουν κόσμο όλοι αυτοί, ας εκλέξουν συνέδρους με την ψήφο των πολιτών, όχι με αντιδημοκρατικές πάγιες(;) ποσοστώσεις από συμφωνίες κορυφής αρχηγίσκων.

4. Εκλογή του αρχηγού του νέου κόμματος από τη βάση. Αφού ιδρυθεί το κόμμα και δεσμευτούν σε κοινή πορεία όλοι οι συνιδρυτές του, τότε ας διεκδικήσει την αρχηγία οποιοσδήποτε το επιθυμεί, με χαμηλό όριο συλλογής υπογραφών από τους εκλεγμένους συνέδρους του ιδρυτικού συνεδρίου που θα έχει προηγηθεί.

Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί στην ίδρυση ενός πραγματικά νέου κόμματος, με σεβασμό στις αρχές και το δημοκρατικό κεκτημένο των διαδικασιών του προοδευτικού χώρου. Οτιδήποτε άλλο δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από το άθροισμα των επιδιώξεων παραγόντων και παραγοντίσκων, κάτι σαν τη...συγχωρεμένη την Ελία που κανείς σήμερα δεν θυμάται τις κούφιες συνιστώσες της.