Δεν ζητάμε πολλά, κυρίως να πάψουμε να ντρεπόμαστε που ψηφίζουμε Κεντροαριστερά

23.10.17


Μιας και οι κάλπες της 12ης Νοεμβρίου για τον ενιαίο φορέα της Κεντροαριστεράς πλησιάζουν, η Παραπολιτική θα ήθελε να θέσει δημόσια τον δικό της πήχη απαιτήσεων αλλά και προσδοκιών για τα μελλούμενα.

Η διαδικασία αυτή θα είναι επιτυχημένη αν στο τέλος της έχουν γεννηθεί οι προϋποθέσεις ώστε η ψήφος στην προοδευτική παράταξη να πάψει να αποτελεί ταμπού ή κάποιου τύπου κοινωνικό στίγμα.

Είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε είναι ιστορικά δίκαιο ή άδικο, από το 2012 και μετά η αιτιολόγηση της ψήφου στο ΠΑΣΟΚ στα οικογενειακά και φιλικά τραπέζια αποτελούσε έναν μικρό εφιάλτη, ένα αληθινό μαρτύριο που ο καθένας προσπαθούσε να αποφύγει. Η πικρή αλήθεια είναι ότι από το 2012 και μετά η στήριξη στην παράταξη δινόταν πιο πολύ με όρους "παρηγοριάς" παρά με αληθινή πίστη ότι κάτι καλό μπορεί να γεννηθεί. Κυρίως οι ψηφοφόροι «έσερναν» τους αρχηγούς, παρά οι αρχηγοί μπορούσαν να εμπνεύσουν κάποιον.

Γι' αυτό τώρα είναι η ώρα να τελειώνουμε με εκείνους που πλήγωσαν τη χώρα και την παράταξη, με εκείνους που καλώς ή κακώς προκαλούν απέχθεια στην ελληνική κοινωνία. Αρκετά απολογηθήκαμε για πάρτι στα οποία δεν συμμετείχαμε, αρκετά φουσκώσαμε φούσκες που τελικά έχουν σκάσει εδώ και καιρό.

Η παράταξη πρέπει να αποκτήσει μια ηγετική ομάδα υπέρ της οποίας θα μπορεί κάποιος να επιχειρηματολογήσει δημόσια χωρίς να ντρέπεται, χωρίς να τον κοιτάνε με το γνωστό λυπημένο ύφος «σοβαρό παιδί αλλά...ΠΑΣΟΚ;». Θα πρέπει επιτέλους να πάψει να μας γοητεύει η αρρωστημένη νοοτροπία του «εμείς κόντρα στο 95% της κοινωνίας».

Η παράταξη θα πρέπει να αποκτήσει στρατηγό και αξιωματικούς που να μπορούν να αφουγκρασθούν την ελληνική κοινωνία του 2017. Μια παράταξη που δεν θα έχει ανάγκη να κακοποιήσει ένδοξα συνθήματα του παρελθόντος για να αποκτήσει ηθικό ανάστημα.

Δεν υπάρχει πολυτέλεια για κανέναν συμβιβασμό. Αυτοί που ονειρεύονται ένα κόμμα-μαυσωλείο, κάτι σαν ένα πράσινο ΚΚΕ, πρέπει να συντριβούν. Αν κερδίσουν κι αυτή τη μάχη, τελειώσαμε. Ρήξη ή σπίτια μας.