Την προηγούμενη Κυριακή, μετά από χρόνια πολυδιάσπασης και εσωστρέφειας, μετρηθήκαμε. Μετρηθήκαμε στην κοινωνία, όχι στα social media. Κι αποδείχθηκε ότι είμαστε κάπως περισσότεροι από όσοι περιμέναμε.
Αυτή την Κυριακή η ρήξη με τη μιζέρια πρέπει να ολοκληρωθεί, πόσο μάλλον μετά τα όσα απίθανα συνέβησαν αυτή την εβδομάδα. Πρώτα μας είπαν ότι ο δεύτερος γύρος είναι...πολυτέλεια και μετά μετέτρεψαν το εύλογο αίτημα για αναβολή του δεύτερου γύρου λόγων των πλημμυρων σε...ακύρωση του debate. Απίθανες μεθοδεύσεις, απίστευτος κυνισμός, κανένας πολιτικός πολιτισμός. Ας είναι, οι εμφύλιες συγκρούσεις είναι πάντοτε οι σκληρότερες.
Αυτή την Κυριακή στις κάλπες θα συγκρουστούν μεν δυο υποψηφιότητες που προέρχονται από το χώρο του ΠΑΣΟΚ αλλά που δεν έχουν καθόλου το ίδιο σχέδιο για την επόμενη μέρα του χώρου. Η Φώφη Γεννηματά αποδεδειγμένα επιθυμεί ένα μικρό και ελεγχόμενο κόμμα, προτιμά μια παράδοξη συμμαχία γενιάς με δεινόσαυρους και βαρόνους παρά με εκπροσώπους της νεότερης γενιάς. Ένα κόμμα τόσο φοβικό που η επικεφαλής του...παραδοσιακά θα απουσιάζει από τις δύσκολες ψηφοφορίες.
Από την άλλη, αυτός που το θέλει πιο πολύ, αυτός που προτάσσει την αλλαγή γενιάς και νοοτροπίας, αυτός που έχει δαιμονοποιηθεί από το ίδιο του κόμμα, ήδη από την περασμένη Άνοιξη, όταν και τόλμησε να προτείνει το αυτονόητο: ότι δηλαδή πρώτα πρέπει να ιδρυθεί το νέο κόμμα και μετά να αναδειχθεί ο νέος αρχηγός. Ποιος όμως τα θυμάται όμως σήμερα όλα αυτά; Ψιλά γράμματα πια...
Η Φώφη Γεννηματά κατάφερε πράγματι να ενώσει το χώρο αλλά από πουθενά δεν προκύπτει ότι κατάφερε κιόλας να τον μεγαλώσει. Τα ποσοστά της παράταξης στις δημοσκοπήσεις μοιάζουν βαλσαμωμένα, σαν να έχουμε γίνει ΚΚΕ.
Για να έχει νόημα όλο αυτό που συμβαίνει τους τελευταίους μήνες, για να σηματοδοτηθεί μια ουσιαστική αλλαγή, για να υπάρχει πράγματι κάποιος που θα «μετράει» απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία, ήρθε η ώρα για ένα άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά. Ήρθε η ώρα να δοκιμάσει και κάποιος άλλος.
Για ένα κόμμα πρώτα για όλους και μετά με όλους, για μια παράταξη με εκείνους που θέλουν κάτι να κάνουν κι όχι κάτι να γίνουν, για να πάψουμε να απολογούμαστε για ένα πάρτι στο οποίο δεν συμμετείχαμε. Με τον Νίκο.
