Η χθεσινή συζήτηση στη Βουλή ήταν αποκαλυπτική για το επίπεδο του σημερινού πολιτικού προσωπικού. Προσπαθώ από το πρωί να γράψω ένα άρθρο που θα λέει «πιάσαμε πάτο» αλλά δεν μπορώ να πείσω ούτε τον εαυτό μου για το ότι είναι αυτός πάτος κι ότι δεν πάει ακόμα πιο κάτω.
Λάσπη, μπηχτές, κραυγές, αθλιότητες. Δυο μηχανισμοί εξουσίας που δεν μπορούν να κρύψουν ότι είναι διατεθειμένοι να πέσουν όσο χαμηλά χρειάζεται για να καταφέρουν να επιβληθούν. Μια αποκρουστική, βαλκανική εκδοχή του «στον έρωτα και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται», με μόνο ερωτικό στοιχείο το πάθος για την καρέκλα.
Όχι τυχαία, ήταν πάντα λίγο-πολύ βολικό για όλους να φταίνε για την κατάντια μας οι ξένοι, οι μασόνοι, οι εξωγήινοι. Μιας και ταξιδεύω χρόνια στη Μέση Ανατολή, μπορώ κι εγώ να σας διαβεβαιώσω ότι πράγματι η καμήλα βλέπει τις καμπούρες των άλλων και όχι τη δική της.
