Ο μεγαλύτερος εχθρός δεν είναι οι άλλοι,
αλλά ο εντός των τειχών διχασμός
.
.
Πρόσφατα, λόγω της επικαιρότητας, ακούστηκε ξανά η ενδιαφέρουσα αλλά οδυνηρή διαπίστωση του Θουκυδίδη ότι πολλοί «και την ειωθυίαν αξίωσιν των ονομάτων ες τα έργα, αντήλλαξαν τη δικαιώσει», ακόμη δηλαδή και τη συνηθισμένη σημασία που είχαν οι λέξεις για τις πράξεις, την άλλαξαν κατά πως τους βόλευε. (ΙΙΙ, 82, 4)
Το σκοπιανό πρόβλημα, κατά την γνώμη μου, δεν προέκυψε λόγω ελληνικής ιδιορρυθμίας ή από έλλειψη εθνικής ταυτότητας για αυτό το «ορφανό» κρατίδιο. Υπάρχουν σοβαροί λόγοι, που με κάνουν να πιστεύω ότι το πρόβλημα βρίσκεται κυρίως «εντός των τειχών». Το ιστορικό της χρησιμοποίησης αυτού του ονόματος από το σλαβικό τόξο, είναι γνωστό. Το σύνθημα «Η Μακεδονία στους Μακεδόνες» (τότε χωρίς εθνολογική έννοια) είναι το κύριο όπλο του πανσλαβισμού και του βουλγαρικού μεγαλοϊδεατισμού για τη διέξοδο τους στο Αιγαίο, ως τη συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913) και ξανά μετά από αυτήν ως τη συνθήκη του Νεϊγί (1920). Στο μεσοπόλεμο η ίδια σκυτάλη περνάει στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα (Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία 1921, Τρίτη Διεθνής, Έκτακτο συνέδριο του Κ.Κ.Ε. 1924), που βυσσοδομεί για ενωμένη και ανεξάρτητη Μακεδονία «χάριν της ειρήνης στα Βαλκάνια και ενάντια στα σχέδια των ιμπεριαλιστών και της μπουρζουαζίας». Από το 1944 το παιχνίδι περνάει στον Τίτο και ο φιλόδοξος “Στάλιν των Βαλκανίων” στήνει τα ψευδεπίγραφα: κράτος, έθνος και γλώσσα των Σκοπίων, στην ίδια πάντοτε λογική και με την εξίσου ίδια προοπτική της τάχα “διαιρεμένης” και πάντοτε προς συγκόλληση
Η συνέχεια εδώ...
Αλκιμος