Του Κωνσταντίνου ΡαχιανιώτηΓυμνάσιο, Λύκειο, Πανεπιστήμιο. Σκηνές που όλοι παλεύουμε να κρατήσουμε χαραγμένες στη μνήμη μας. Σκέψεις, συναισθήματα, γέλια. Απαρτίζουν το μεγαλύτερο μέρος του εαυτού μας. Φιλίες, αντιπάθειες και τσακωμοί. Αλλού χαμογελάμε νοσταλγικά και αλλού αναρωτιόμαστε αν τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Σκοτεινά πρωινά, ηλιόλουστα μεσημέρια, νύχτες μέσα στο φως. Ο καθένας κρατά την οπτική, την αλήθεια που του ταιριάζει. Ίσως κάποιοι να εγκλωβίζονται στην αλήθεια τους. Ίσως κάποιοι άλλοι να μη φοβούνται τη λήθη. Να τους αρκεί το χαμόγελο των προσώπων που αγαπούν, να τους αρκούν -χρόνια ύστερα- τα σημάδια της νιότης, οι ρυτίδες.
Στα θεμελιώδη ερωτήματα της ύπαρξης μας, απάντηση δίνει μόνο εαυτός μας. Αν δεχτείς να σου παραδώσουν τις απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά, τότε επιλέγεις το δρόμο που οδηγεί στο αδιέξοδο. Και όταν βρεθείς μπροστά του, τότε συγκρούεσαι με το είναι σου. Μόνο που αυτό που εκείνη τη στιγμή θα θεωρήσεις ως το είναι σου, δε θα είναι τίποτα περισσότερο παρά η ναρκωμένη σου ψυχή. Θα καταλάβεις ότι πολέμησες τη φωτιά με ξύλινα σπαθιά. Ότι κάποτε ανέμελα υπέγραψες την πνευματική σου απαλλοτρίωση. Ότι ίσως να κρατούσες τσίλιες όταν κάποιος επώαζε το αυγό του φιδιού εν τέλει.
Δε ξέρω πόσοι είναι αυτοί που δεν...
...τους φταίει η πυρασφάλεια όταν τους καίνε(τα μυαλά). Γνωρίζω με σιγουριά, όμως, ότι δεν είναι διατεθειμένοι να στρουθοκαμηλίσουν απέναντι σε γκρουπούσκουλα(προβλημάτων). Κουκουλωμένα περιστατικά από μεμονωμένα μυαλά σου λένε. Όταν σκοτώνουμε στρουθοκαμήλους, ξεπετιούνται συνθήματα σε ντεσιμπέλ ντουντούκας, λένε οι κυνηγοί. Όποιος έχει κάτσει σε καναπέ κυνηγού παρακαλείται να δώσει πληροφορίες στις στρουθοκαμήλους. Μπορεί να είναι και αναπαυτικός.
5 Μάη και γέμισε η θάλασσα από το λαό. Ας το κάνουμε πρωτοσέλιδο. «Λαοθάλασσα όλη η Ελλάδα». Άλλωστε, ίσως έτσι ξεχάσουν όσοι έχουν ταχθεί να υπηρετούν αδιέξοδα, το ότι ο θάνατος δε σε βρίσκει μόνο στη οικοδομή αλλά και σε νεοκλασικά. Ας έλυναν τις γραβάτες τους, ας πετούσαν τα ταγεράκια τους και ας ερχόντουσαν και αυτοί στη θάλασσα. Και αν δε μπορούσαν; Και αν δεν τους άφησαν; Και αν στο κάτω-κάτω διαφωνούσαν με τα μπάνια το Μάη; Αν δεν είστε μαζί μας, τότε είστε εναντίον μας.
Όσο υπάρχουν ζυγαριές πάντα το αίμα θα ζυγίζεται. Λάθος μου έμαθαν ότι οι ψυχές δε συγκρίνονται. Δυστυχώς δε μας φταίει μόνο ο νόμος περί ευθύνης Υπουργών. Από τη μία, οι «πολιτικοί-εγκληματίες» και μια χούφτα χουλιγκάνοι («παιδιά είναι», «ή με τις κουκούλες ή με τις γραβάτες»), και το κράτος-δολοφόνος από την άλλη. Αλήθεια, πείστηκε κανείς ότι το 15χρονο Αφγανάκι θα ήταν και το τελευταίο θύμα της τρομοκρατίας και του φασισμού;
Όταν αντιληφθούμε με ποια μέσα μπορεί να επέλθει ο τερματισμός της ασυλίας τόσο των πολιτικών όσο και του ολοκληρωτισμού από όπου και αν προέρχεται, τότε θα είμαστε αυτεξούσιοι.
Info: Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "De Iure Facto" που εκδίδεται από φοιτητές της Νομικής Αθηνών και διανέμεται δωρεάν.
Κοινοποιήστε το στο Facebook
