Παρατηρώ με τη γνωστή απορία, ενόψει των δημοτικών εκλογών, τη στάση των πολιτών και των μέσων ενημέρωσης έναντι του ΚΚΕ. Εκτός του ότι το κοινοβουλευτικά μικρό αυτό κόμμα (12 βουλευτές) απολαμβάνει ευρείας δημοσιότητας, ακόμα και κεντροδεξιοί δημοσιογράφοι (ειδικά αυτοί) το αντιμετωπίζουν, όπως δηλώνουν, με «σεβασμό». Γιατί άραγε; Το ΚΚΕ, από την πλευρά του, δεν σέβεται κανέναν· ούτε καν το ίδιο το πολίτευμα, ούτε καν το σύνταγμα· η άκρα αριστερά, όπως ακριβώς η άκρα δεξιά, περιφρονεί και καθυβρίζει οποιονδήποτε διαφωνεί: γι’ αυτό και υπερηφανεύεται ότι κατεβαίνει «μοναχικά» στις εκλογές, λες και πρόκειται για κατόρθωμα. Το ΚΚΕ πιστεύει ότι εκπροσωπεί το μοναδικό δίκιο, ότι κατέχει την αναντίρρητη, «αντικειμενική» αλήθεια, όπως την υπαγορεύει ο διαλεκτικός υλισμός (ο οποίος έχει μετουσιωθεί σε θρησκευτικό δόγμα). Κι όμως, καθώς εξηγεί τα φαινόμενα του κόσμου με τα δεδομένα του 19ου αιώνα, το ΚΚΕ δεν ωφελεί κανέναν· αντιθέτως, βλάπτει τα κοινωνικά στρώματα για τα οποία υποτίθεται ότι αγωνίζεται. Τα παρασύρει, όπως συνηθίζει, σε τυφλές περιπέτειες, σε αδιάλλακτη και ανόητη συμπεριφορά. Η Σώτη Τριανταφύλλου αποσυνθέτει ένα ακόμα ταμπού της Μεταπολίτευσης. Η συνέχεια εδώ.
