Η εξέγερση του Πολυτεχνείου υπήρξε η σημαντικότερη πράξη αντίστασης μιας γενιάς ανθρώπων που πρωταγωνίστησαν στα πολιτικά πράγματα της Μεταπολίτευσης με τρόπο καταστροφικό.Η οικονομική κρίση του σήμερα κατάφερε μέσα σε πολλούς λίγους μήνες να απομυθοποιήσει τα πεπραγμένα τους, οι...ιστορικοί των τηλεπαραθύρων και οι διάδοχοι των αθλίων πολιτικών μας δίδαξαν τους τελευταίους μήνες ότι για όλα φταίει η "κακή" δεκαετία του 1980 και η απόλυτη ιδεολογική επικράτηση της Αριστεράς. Μισές αλήθειες, όμορφα πειστικές.
Στην Ελλάδα της μόνιμης αναζήτησης εξαλιστήριων θυμάτων η αυτοκαταστροφική γενιά του Πολυτεχνείου αποτέλεσε και αποτελεί ένα...
...βολικό στόχο ειδικά για εκείνους που την είδαν να τους προσπερνά. Το πρόβλημα όμως είναι...ερμηνευτικό. Η γενιά του Πολυτεχνείου δεν είναι οι 10 υπουργοί των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ που αποδείχθηκαν φαύλοι, δεν είναι αυτοί που γέμισαν τα βιογραφικά τους μόνο με "αγώνες".
Η γενιά του Πολυτεχνείου είναι επίσης οι ανώνυμοι περαστικοί που από τα κάγκελα έδιναν χρήματα και τσιγάρα στους εξεγερμένους, είναι οι γείτονες που έσπασαν τη σιωπή των παραθύρων τους και πέταξαν φαγητό στους προσωρινούς...κατοίκους της ταράτσας της Νομικής. Είναι όλοι εκείνοι που αρνήθηκαν να μιλήσουν για τον "κομμουνιστή" γιο του διπλανού τους, εκείνοι που πρότειναν στα παιδιά τους να μην θεοποιούν τους "καλούς" δικτάτορες.
Σε μια από τις πλέον ιστορικά κρίσιμες στροφές αυτού του τόπου, το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι μια ακόμα "επανεξέταση" της Ιστορίας. Ό,τι κι αν ακολουθήσει, το Πολυτεχνείο θα παραμένει ένα διαχρονικό σύμβολο εξέργεσης, μια ρομαντική έκρηξη των ανόμοιων δημοκρατικών δυνάμεων αυτού του τόπου. Μια χώρα που δεν σέβεται το παρελθόν της είναι πάντα ευάλωτη σε αυτούς που θα ήθελαν να πρωταγωνιστήσουν στο παρόν της.
