Mε μια πρώτη ματιά ήταν μια γκρι κινούμενη μάζα. Με μια δεύτερη, ήταν ένα ακόμα κουβάρι σώματα, από τα πολλά που ενώνονται γύρω μας σε πλατείες, πάρκα κι άλλους κοινόχρηστους χώρους.Το σκηνικό καταπληκτικό, έμοιαζε ο αόρατος σκηνοθέτης να έχει έμπνευση. Στο κέντρο μιας όμορφης πλατείας, στο κέντρο μιας όμορφης πόλης δυο ζευγάρια μάτια, βαριά από την έλξη, έκλειναν και ταξίδευαν στο κέντρο του δικού τους κόσμου.
Οι περαστικοί περνούσαν δίπλα αδιάφοροι, απορρίπτοντας ένα θέαμα καθημερινό, σχεδόν αυτονόητο. Λίγα λεπτά αργότερα, το ένα σώμα έγινε ξανά δυο και μόνο τότε μπορούσες να διακρίνεις τους κοινωνούς της νυχτερινής μυσταγωγίας. Οι δυο κοπέλες σηκώθηκαν και αποχώρησαν ήρεμα από την πλατεία με ένα χαμόγελο πληρότητας στα χείλη. Αρκετά μέτρα πιο πέρα, θα μπορούσε κανείς με ευκολία να διακρίνει το άγαλμα ενός άνδρα σε φυσικό μέγεθος. Διάολε, έμοιαζε τόσο αληθινό!
"Είμαι ένας ομοφοβικός βλάκας" ψέλλισε το άγαλμα και χάθηκε στο σκοτάδι.
