Η σιωπή παράγει Κορκονείς

6.12.10

Γράφει ο Παραπολιτικός

Για τον Δεκέμβρη του 2008 δεν συζητάμε δίχως αφορμή μετά τις πρώτες ήσυχες μέρες που διαδέχθηκαν τη βία. Είναι ανθρώπινο, σχεδόν λογικό. Δεν συζητάς ποτέ γι' αυτά που σε πονούν, προσπαθείς να τα αφήσεις πίσω.

Κάπως έτσι, δεν συζητήσαμε ποτέ για τον Δεκέμβρη και η σιωπή μας καπηλεύτηκε δημιουργικά από αυτούς που πάντοτε αναζητούσαν ένα κάποιο άλλοθι. Σε μια χώρα που στα δύσκολα κρύβεται με το μανδύα της λογικής των άκρων, κληθήκαμε να διαλέξουμε ανάμεσα στο νεκρό μαθητή και στις σπασμένες βιτρίνες. Χωριστήκαμε σε δυο στρατόπεδα, βριστήκαμε, εκτονωθήκαμε και παράλληλα δεν είπαμε τίποτα για τον Δεκέμβρη, εμείς οι απόλυτα αρμόδιοι.

Δυο χρόνια μετά, οι δολοφόνοι του Αλέξη αποκτούν παρέα στη φυλακή. Μια χούφτα νέα παιδιά μάζεψαν όπλα και θυμό κι έγιναν οι δολοφόνοι του απέναντι στρατοπέδου. Αποτελούν κι αυτοί μια...

...προέκταση του Δεκέμβρη αλλά κυρίως αποτελούν την άψογη επιβεβαίωση του κανόνα εκείνου που θέλει τη βία να παράγει περισσότερη βία.

Τον Δεκέμβρη του 2008 η Αθήνα φιλοξένησε ένα φεστιβάλ βίας που θα ζει για πάντα στα οράματα των εραστών της εύκολης επανάστασης. Σήμερα, χωρισμένοι πάλι σε στρατόπεδα, άλλοι τιμούν τη μνήμη του Αλέξανδρου κι άλλοι τιμούν τη "γενιά του Δεκέμβρη", τον άγνωστο θεό της Αριστεράς των φαντασμάτων.

Εγώ πάλι δεν έχω πάψει να φοβάμαι τις ερμηνείες της σιωπής μας, ειδικά τώρα που η αποχή έγινε μόδα και...μορφή πολιτικής διαμαρτυρίας. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, όλα συνδέονται, ίσως γιατί η γενιά της αφθονίας γεννά μετριότητα.