Είναι σαφές ότι στην κυβέρνηση συνέταξαν γρήγορα κι ως εκ τούτου επιπόλαια ένα νομοσχέδιο που θα ικανοποιούσε τους αγανακτισμένους από την αναβλητικότητα μας Ευρωπαίους. Παρ' όλα αυτά, είναι κοινό μυστικό ότι δεν θα εφαρμοσθεί στο σύνολο του, ειδικά στο σκέλος που αφορά τις αποκρατικοποιήσεις.
Επί της ουσίας, έχω δυο ενστάσεις. Η πρώτη αφορά την αξιοποίηση των χρημάτων που θα συγκεντρωθούν από τις αποκρατικοποιήσεις. Είναι μέχρι κι αφελές να ξοδευτούν κατά 100% για την αναχρηματοδότηση ενός...
...μη βιώσιμου χρέους. Θα μπορούσε κάλλιστα ένα ποσοστό να αξιοποιηθεί ως μια μορφή "εσωτερικού" δανεισμού της χώρας είτε με στόχο την παραγωγή πρωτογενούς πλεονάσματος είτε στηρίζοντας συγκεκριμένες αναπτυξιακές πολιτικές.
Η δεύτερη αφορά την αναλογία αύξησης φόρων-περικοπής δαπανών. Επιχειρούμε να σωθούμε διατηρώντας ανέπαφο ένα τεράστιο τμήμα του "λίπους".
Κι όμως, Το μέτριο αυτό πρόγραμμα είναι ο μόνος τρόπος να αποφύγει η χώρα τη χρεοκοπία σε αυτή τη χρονική συγκυρία. Το Μεσοπρόθεσμο είναι γεμάτο σφάλματα όμως κινείται προς την κατεύθυνση της σωτηρίας.
Το εκβιαστικό δίλημμα δεν αποτελεί μικροπολιτικό εύρημα αλλά πραγματικότητα: Μεσοπρόθεσμο ή Χρεοκοπία. Μακάρι το πολιτικό προσωπικό της χώρας να ήταν καλύτερο και να είχε εξασφαλίσει ένα καλύτερο Μεσοπρόθεσμο, όμως δεν είναι.
