Η κριτική προς της Winehouse υπήρξε πάντα αποτέλεσμα της αξιολόγησης της μέσα από φίλτρα και πρότυπα ηθικής στα οποία φερόμαστε όλοι μας να συμφωνούμε, χωρίς προσωπικά να γνωρίζω από που προκύπτει η σχετική βεβαιότητα.
Ρέποντας, ίσως από τη φύση μας, προς τον προστατευτισμό, μοιάζουμε σίγουροι για το πόσο δυστυχισμένη ήταν η Amy, για το πόσο στην πραγματικότητα δεν θα ήθελε να....
...είχε μπλέξει με τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Αυθαίρετα, θέτουμε τον άλλον σε κανονιστικά καλούπια των οποίων η μη τήρηση δεν μπορεί παρά να οφείλεται σε εξωγενείς παράγοντες όπως οι ουσίες. Θα μου επιτρέψετε να παρατηρώ τους ανθρώπους με μια λιγότερο πατερναλιστική διάθεση και με περισσότερο σεβασμό προς τις επιλογές τους.
Κάπως έτσι, μια κοπέλα, ετών 27, ίσως και να έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών. Πλήρης από την αθανασία που της εξασφάλισε το μεγαλείο της μουσικής της δημιουργίας και το εξωκοσμικό της φωνής της, η Amy Winehouse ίσως τελικά και να έζησε όπως ακριβώς ήθελε, απαλλαγμένη από νόρμες και κανονικότητες, ίσως να έζησε μια ζωή που να της προσέφερε μέχρι και τη δυνατότητα επιλογής του τέλους.
Ο φθόνος της επιλογής του θανάτου δεν προκύπτει από την εξάρτηση της στις ουσίες αλλά από τη γενναιότητα του αυτοκαθορισμού. Η Αmy δεν θα μπορούσε να πεθάνει στα 75 σε μια κουνιστή πολυθρόνα σε ένα αρχοντικό στο Βόρειο Λονδίνο. Όχι γιατί ένας τέτοιος θάνατος είναι αποδοκιμαστέος αλλά γιατί δεν προτιμούσε έναν τέτοιο θάνατο.
Έστω και τώρα, ας σωπάσουν οι κριτές.
