Ο Γιώργος Παπανδρέου εκλέχθηκε από το λαό και θα πρέπει να κριθεί από το λαό. Ούτε από τους αγανακτισμένους, ούτε από τις δημοσκοπήσεις που αποτυπώνουν μιά εύλογη αλλά ανέξοδη δυσαρέσκεια του κόσμου, υπό την έννοια ότι δεν συνοδεύεται από ψήφο στην κάλπη. Θα πρέπει όμως να ξέρει ότι για να φτάσει όρθιος μέχρι τις επόμενες εκλογές και πολύ περισσότερο για να τις κερδίσει και να αλλάξει την Ελλάδα, θα πρέπει να επιδείξει σθένος ανάλογο αυτού της Μάργκαρετ Θάτσερ.
Θα πρέπει να πάει κόντρα στο κόμμα του και τους βουλευτές του, που οι περισσότεροι είναι για τα πανηγύρια, τα προνομοιούχα συνδικάτα που το...
...στηρίζουν, τις σκληρές συντεχνίες των ελεύθερων επαγγελματιών, τους 50άρηδες συνταξιούχους, τους μαϊμού ανάπηρους, τους παράνομα επιδοτούμενους, τους φοροφυγάδες και όσους κινούνται στο χώρο της παραοικονομίας, που είναι ο μισός πληθυσμός της χώρας, τα εκδοτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα που νέμονται εδώ και χρόνια το δημόσιο πλούτο. Θα πρέπει εν'ολίγοις να πάει κόντρα σε όλο τον ελληνικό λαό. Κόβοντας από όλους κάτι προς όφελος της χώρας. Δεν ξέρω αν θα αντέξει. Ξέρω ότι θα είναι ασυγχώρητος αν δεν το κάνει. Κι ας τον ρίξουν.
Και γι’ αυτούς που ανατριχιάζουν στην ιδέα μιάς θατσερικής εκδοχής στην Ελλάδα, θα τους θυμίσω ότι η Θάτσερ παρέλαβε μιά ξεπεσμένη πρώην αυτοκρατορία, που λίγα χρόνια πριν είχε προσφύγει για δάνεια στο ΔΝΤ, με μιά οικονομία σε τέλμα, τον πληθωρισμό στα ύψη και τα συνδικάτα πανίσχυρα, να βρίσκονται κάθε μέρα στο δρόμο. Τον δεύτερο χρόνο διακυβέρνησης η χώρα βρισκόταν σε πρωτοφανή ύφεση, η ανεργία είχε διπλασιαστεί, τα ποσοστά δημοφιλίας της κυβέρνησης και της ίδιας είχαν πέσει στο ναδίρ και οι εργατικοί θεωρούνταν οι σίγουροι νικητές των επόμενων εκλογών. Ενώσεις οικονομολόγων έβγαζαν ψηφίσματα ότι η οικονομική πολιτική που ακολουθούσε ήταν λανθασμένη και αδιέξοδη. Το μισό της κόμμα ήταν στα κάγκελα και στο συνέδριο των τόρυς της ζητούσαν επίμονα να κάνει στροφή. Τους απάντησε τότε ότι: «όποιος θέλει να στρίψει ας στρίψει. Εγώ όχι». Παρά ταύτα εκλέχθηκε και ξαναεκλέχθηκε από το βρετανικό λαό άλλες 2 φορές. Και την τρίτη τη ρίξανε από μέσα πριν πάει σε εκλογές.
Και αυτά δεν τα αναφέρω γιατί ασπάζομαι τη σκληρή μονεταριστική πολιτική που ακολούθησε. Το αντίθετο. Το έργο της είχε αρκετά θετικά και πολλά αρνητικά στοιχεία (υψηλή ανεργία, άνιση κατανομή των φορολογικών βαρών, λιγότερα εργασιακά δικαιώματα κ.α.). Ακόμα και σήμερα η πολιτική που ακολούθησε εξακολουθεί να διχάζει τους Βρετανούς. Πιό πολύ την επικαλούμαι γιατί είχε το θάρρος, το πείσμα και την επιμονή να πάει κόντρα σε όλους και να εφαρμόσει την πολιτική που θεωρούσε σωστή, μη φοβούμενη το πολιτικό κόστος και στο τέλος δεν καταψηφίστηκε, αλλά αντιθέτως επιβραβεύτηκε.
Υπάρχουν φορές, σε περιπτώσεις οριακών καταστάσεων οικονομίας και κοινωνίας, όπου η αναζήτηση της βέλτιστης λύσης μεταξύ της Α ή της Β επιλογής είναι δευτερεύουσα. Μια κακή επιλογή είναι πολλές φορές καλύτερη από μια μη επιλογή. Ενας κακός δρόμος μπορεί να διορθωθεί αν δούμε ότι δεν βγάζει κάπου καλύτερα, αλλά είναι ίσως προτιμότερος από την πλήρη ακινησία. Η πρόκληση λοιπόν ενός ισχυρού σοκ που θα ταρακουνήσει το σύστημα και θα ξεκολλήσει το κάρο από τη λάσπη είναι επώδυνη αλλά προτιμητέα από μεσοβέζικες λύσεις, την αβουλία ή τις μάχες οπισθοφυλακής που δίνουμε σήμερα σέρνοντας τα πόδια μας. Αυτό πάνω απ’όλα έκανε η Θάτσερ στη βρετανική οικονομία. Και αυτό χρειάζεται και η Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Δεν έχουμε άλλωστε να χάσουμε πολλά. Όχι σε βιωτικό επίπεδο, εκεί θα χάσουμε ούτως ή άλλως και είναι αναπόφευκτο. Αλλά σε επίπεδο κοινωνίας και οργάνωσης του κράτους. Και εκεί έχουμε βουλιάξει στα σκατά που είπε κι ο φίλος μας ο Ντομινίκ.
Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει δύο επιλογές. Ή θα γίνει Θάτσερ και σε 10 χρόνια θα τον βρίζει ο μισός ελληνικός λαός αλλά ο άλλος μισός θα τον μνημονεύει επειδή αναζωογόνησε την ελληνική οικονομία ή θα γίνει Καραμανλής και σε ένα χρόνο θα τον βρίζει όλος ο ελληνικός λαός καθώς θα έχουμε ήδη βουλιάξει. Τρίτη επιλογή φοβάμαι ότι δεν υπάρχει.
