Εξοικονομούνται κάποια χρήματα, θα αξιοποιηθούν κάποιες εκτάσεις αλλά μέχρι εκεί. Όταν για παράδειγμα διαβάζεις για τη "Δημιουργία γενικής διεύθυνσης πολυμέσων στην οποία θα πάει το πλεονάζον προσωπικό", τι νόημα έχει μετά η οποιαδήποτε συζήτηση; Το Σύνταγμα καθιστά σχεδόν αδύνατη την απόλυση μόνιμων δημοσίων υπαλλήλων ενώ το 80% του πολιτικού κόσμου θα τις απέτρεπε, ακόμα κι αν ήταν νομικά εφικτές. Δημιούργουμε νέες κρατικές δομές για να απασχολήσουμε με το ζόρι εργαζομένους που δεν μας χρειάζονται και ούτε ποτέ θα μας χρειαστούν.
Ο ελληνικός παραλογισμός διατηρείται ως...
...έχει καθώς διαβάζουμε για "αξιολόγηση όλων των εργαζομένων της ΕΡΤ" κι αμέσως μετά "Δεν απολύεται μόνιμο προσωπικό. Δεν καταργούνται οι συμβασιούχοι, αλλά το Δ.Σ. θα αποφασίσει για τον αριθμό τους". Θα αξιολογούνται οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, κάποιοι θα κρίνονται ακατάλληλοι αλλά αν ανήκουν στο μόνιμο προσωπικό, δεν θα...απολύονται! Όσο για τους συμβασιούχους, ορθώς το Δ.Σ αναλαμβάνει να καθορίζει τον απαραίτητο αριθμό τους αλλά αυτό δεν μας εγγυάται σχεδόν τίποτα. Έρχεται αύριο ένας νέος Ρουσόπουλος ή ένα παλαιοκομματικό Δ.Σ και προσλαμβάνει όσους γουστάρει...
Μονιμότητα κι εξυγίανση δεν πάνε μάζι καθώς το μόνο που καταφέρνουν είναι να αναγκάζουν πολιτικούς με διάθεση προσφοράς όπως ο Ηλίας Μόσιαλος να καταφεύγουν σε αλχημείες και καμουφλαρισμένες μετατάξεις μόνο και μόνο για να περιορίσουν -όσο τους επιτρέπεται- τη σπατάλη.
Συνοψίζοντας, οι αλλαγές που ανακοίνωσε ο Υπ.Επικρατείας εξορθολογίζουν εν μέρει τον τρόπο λειτουργίας των κρατικών ΜΜΕ αλλά δεν μοιάζουν να αποτελούν μέρος ενός γενικότερου σχεδίου του οποίου η εφαρμογή θα οδηγούσε σε ένα νέο και συγκεκριμένο μοντέλο λειτουργίας της ΕΡΤ. Το πολιτικό μας σύστημα δεν μοιάζει να επιθυμεί την πραγματική ανεξαρτησία των κρατικών ΜΜΕ κι ένας κούκος, ακόμα κι αν είναι ο αρμόδιος υπουργός, δεν μπορεί να φέρει την άνοιξη.
