Τη Ρεγγίνα Βάρτζελη δεν τη γνωρίζω προσωπικά, έχω σχηματίσει άποψη μονάχα μέσα από τα διάφορα δημοσιεύματα του Τύπου. Από όσα έχω καταλάβει, είναι έτσι κι αλλιώς λίγοι αυτοί που μπορούν να ισχυριστούν ότι πραγματικά την γνωρίζουν.Χθες η Καθημερινή της Κυριακής δημοσίευσε κάτι που μοιάζει με συνέντευξη της (εδώ). Πρόκειται για μια από τις ελάχιστες δημόσιες τοποθετήσεις της, προσωπικά δεν θυμάμαι κάποια άλλη. Θα σας πρότεινα να τη διαβάσετε, ενδεχομένως να καταλάβετε πολλά τόσο για τον Γιώργο Παπανδρέου όσο και για το περιβάλλον του.
Ξεχωρίζω τρία σημεία:
- Δεν δώσαμε στον...
...κόσμο να κατανοήσει πού βρισκόμαστε. Δεν περιγράψαμε ακριβώς το μέγεθος του προβλήματος. Αρα η πολιτική που ασκήθηκε και τα μέτρα που εφαρμόστηκαν ήταν δυσανάλογα της εικόνας. Είμαστε ήδη στον γκρεμό και ψάχναμε να βρούμε αλεξίπτωτο. Αυτό δεν το είπαμε ποτέ.
- Του απευθύνομαι στον πληθυντικό. Δεν επεδίωξα ποτέ να δώσω την εικόνα ότι είμαστε κολλητοί φίλοι. Δε θέλησα ποτέ να θεωρηθώ αυλή του. Ηθελα να υπάρχει πάντα σχέση ιεραρχίας. Οι μεγάλες οικειότητες αδρανοποιούν τις δυνατότητές σου να δώσεις το καλύτερο έργο.
- Εάν εγώ, η «μικρή Ρεγγίνα», βρίσκω τη δύναμη να διαφωνήσω με επιλογές του προέδρου, δυσκολεύομαι να κατανοήσω πώς πολιτικά στελέχη με ιστορία, που φέρνουν πίσω τους χιλιάδες σταυρούς άρα χιλιάδες πολίτες, δεν μπορούν να αρθρώσουν έγκαιρα τη διαφωνία τους και μάλιστα σε τόσο σοβαρά θέματα που έχουν να κάνουν πρώτα με τη ζωή των πολιτών και μετά με την πορεία ολόκληρης της δημοκρατικής παράταξης. – Γιατί το κάνουν; – Πολιτική επιβίωση.
Καταλήγω στο ότι ούτε η χώρα αλλά ούτε και ο ίδιος ο Γιώργος θα είχαν φτάσει στη σημερινή κατάσταση αν άκουγαν πιο συχνά στην καθημερινότητα τους διαφορετικές απόψεις. Είναι σχεδόν εντυπωσιακό το σθένος -μιας γυναίκας ταυτισμένης για 30 χρόνια με έναν άνθρωπο- που της επιτρέπει να ασκεί δημόσια κριτική για το συναγερμό που δεν σήμανε ποτέ το ΠΑΣΟΚ.
Βρίσκω καταπληκτική και τη διαπίστωση της για τον κίνδυνο που ενέχουν "οι μεγάλες οικειότητες". Διαβάζοντας τη συνέντευξη της, συμπλήρωσα ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ της αφήγησης της πτώσης του Γιώργου Παπανδρέου. Το κομμάτι που αφορά τους μοιραίους συμβούλους του, αυτούς που επαινούσαν οποιαδήποτε απόφαση του. Η Βάρτζελη μοιάζει να μην ήταν μην συγκαταλάγεται σε αυτή την κατηγορία, την περιγράφει όμως, επιβεβαιώνοντας την ύπαρξη της.
