Διαβάζω εδώ την πράγματι ενδιαφέρουσα τοποθέτηση της Υπ.Παιδείας κ.Άννας Διαμαντοπούλου στην εκδήλωση "Για την Ελλάδα τώρα". Θα σας πρότεινα να της ρίξετε μια ματιά. Στέκομαι σε ένα σημείο που με εντυπωσίασε και το παραθέτω:Επειδή προσωπικά είμαι γεννημένη σε ένα ορυχείο και δουλεύω από τα 17 μου χρόνια, επειδή αυτά που έκανα στην πολιτική τα πίστευα βαθιά και τα πάλεψα, δεν δέχομαι από κανέναν να μου λέει για καρέκλες, Μα κανέναν. Είχα και έχω τη δυνατότητα στη ζωή μου να παλέψω και να ζήσω. Έκανα την επιλογή της πολιτικής, λάθος ή σωστά. Θα κριθώ και θα κατακριθώ.
Ομολογώ ότι δεν γνώριζα ότι η κ.Άννα Διαμαντοπούλου γεννήθηκε σε...
...ένα ορυχείο. Το διαπίστωσα ρουφώντας άπληστα τις πρώτες γραμμές του βιογραφικού της:
Εκείνος από την Κοζάνη. Ένα από τα έξι παιδιά του Μυλωνά του Γιαννάκη, που τελικά έψαξε τον δικό του δρόμο. Εκείνη ένα από τα τέσσερα παιδιά ονομαστής οικογένειας που έμεινε άστεγη όταν οι Γερμανοί έκαψαν συθέμελα τα Σέρβια. Ο Δημήτρης Διαμαντόπουλος και η Εκάβη Χατζηζογίδου παντρεύτηκαν στη δύσκολη μετεμφυλιακή εποχή και ξεκίνησαν τη ζωή τους από τα ορυχεία χρωμίου στη Σκούμτζα Κοζάνης, η μόνη δουλειά που μπορούσε να βρει ο νεαρός κομμουνιστής πατέρας μου τα χρόνια εκείνα. Τότε το 1959 γεννήθηκα στο μεταλλείο ακολουθώντας τους γονείς σε ένα μεγάλο ταξίδι στην Ελλάδα. Κοζάνη, Αθήνα, Καβάλα, Θεσσαλονίκη, Τρίκαλα, Χαλκιδική, Ιασμος, ήταν μια περιπλάνηση που κατέληξε στη Θεσσαλονίκη το 1968. Εκεί τελείωσα το Λύκειο, εκεί τελείωσα τις σπουδές μου στη σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Αφού λοιπόν επιβεβαίωσα το χαρμόσυνο γεγονός της γέννησης της μέσα στο ορυχείο, αναζήτησα κάτι που να δείχνει ότι εργάζεται από τα 17 της. Βρήκα αυτό:
Δουλεύω ως ελεύθερος επαγγελματίας, διδάσκω στο τοπικό ΤΕΙ και ως μηχανικός μετέχω ενεργά στην «Επιχείρηση Πολεοδομικής Ανασυγκρότησης» του Αντώνη Τρίτση.
Και λίγο μετά αυτό:
Το 1985, μου έγινε η εξαιρετική τιμή από τον Πρωθυπουργό της Χώρας Ανδρέα Παπανδρέου, να με επιλέξει – ανάμεσα σε λίγες γυναίκες – για Νομάρχη Καστοριάς. Στα 26 μου χρόνια θα εκπροσωπούσα την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σε ένα εξαιρετικά συντηρητικό νομό. Η ιδέα μου προκαλούσε δέος, αλλά η πρόκληση ήταν μεγάλη. Μπροστά μου είχα το τέλος της θεωρίας και ερχόμουν αντιμέτωπη με την πρόκληση της πράξης. Δέχθηκα – αυτό που τώρα φαντάζει σαν τρέλα. Mία κοπελίτσα 26 χρονών οδηγώντας ένα γαλάζιο Deux Cheveaux πάρκαρε μπροστά στο κτίριο της Νομαρχίας Καστοριάς, μιας πόλης και ενός Νομού όπου το συνολικό ποσοστό της συντηρητικής παράταξης έφτανε το 67%.
Όπως η ίδια αναφέρει, στα 26 της διορίστηκε νομάρχης της Καστοριάς. Από τότε μέχρι και σήμερα, δεν έχει πάψει να κάθεται σε κάποια πολιτική καρέκλα. Αναρωτιέμαι λοιπόν γιατί προκαταβολικά επιτίθεται σε όποιον την κατηγορήσει για...στενούς δεσμούς με την καρέκλα. Υπονοεί επίσης ότι έχει τη δυνατότητα να ζήσει, εργαζόμενη στον ιδιωτικό τομέα. Ουδείς μπορεί να το αποκλείσει αλλά αδυνατό να καταλάβω την απαίτηση της να θεωρούμε μια τέτοια δυνατότητα της δεδομένη. Από που κι ως που;
Νομίζω ότι είναι προφανές ότι η κ.Διαμαντοπούλου επιχειρεί να αποτινάξει την ταμπέλα του παιδιού του κομματικού σωλήνα. Θα τη συμβούλευα να είναι πιο προσεκτική, ουσιαστικά επιχειρεί να ακυρώσει τον ίδιο της τον εαυτό. Όσο εκφραστικά σχήματα κι αν επιστρατεύσει, δεν θα πάψει να είναι ένα εκ των σπουδαιότερων δημιουργημάτων του κομματικού σωλήνα του ΠΑΣΟΚ. Τα 27 από τα 53 χρόνια της ζωής τα πέρασε κατέχοντας πολιτικές θέσεις που έφεραν τη σφραγίδα με τον πράσινο ήλιο.
Κανείς δεν της ζητά να υποκριθεί ότι είναι κάτι διαφορετικό, κανείς δεν της ζητά να εμφανίσει βιογραφικό γεμάτο διακρίσεις στον ιδιωτικό τομέα. Οτιδήποτε ξεκινά με "εγώ που..." δεν γίνεται πια εύκολα αποδεκτό, πόσο μάλλον όταν συνοδεύεται από στρογυλλοποιημένες αλήθειες(;).
Μπορεί η κ.Διαμαντοπούλου να εκπροσωπήσει το νέο; Σκοπεύει να αξιοποιήσει το πολιτικό της κεφάλαιο υπέρ μιας μεταρρυθμιστικής ατζέντας; Αυτά είναι πια τα μόνα που μετράνε. Μικρό χωριό η Ελλάδα και γνωριζόμαστε όλοι, δεν χρειάζεται να κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας.
Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία με λευκή τη σελίδα "Ένσημα" στο βιογραφικό της. Το στοίχημα της οφείλει να είναι το πως θα καταφέρει μέσα από την προσφορά της στα κοινά να μας κάνει να το ξεχάσουμε. Μπορεί να πετύχει ως πολιτικός και χωρίς να δουλεύει από τα 17 της και χωρίς να πουλάει το "έχω γεννηθεί στο ορυχείο".
Ήδη χάρισε στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο ένα νομοσχέδιο με το οποίο δημιουργείται ένα καθεστώς καλύτερο από το προηγούμενο. Τη χειροκροτήσαμε. Το κάναμε γνωρίζοντας ότι δεν έχει δουλέψει ποτέ, δεν μας ένοιαξε αν γεννήθηκε σε ορυχείο ή σε μαιευτήριο όπως όλα τα άλλα παιδάκια. Όταν όμως επιχείρησε να διορίσει 150 συμβασιούχους χωρίς ΑΣΕΠ, την αποδοκιμάσαμε και την είπαμε "κομματόσκυλο". Σκεφθήκαμε ότι έτσι έχει μάθει τόσα χρόνια μέσα στον κομματικό σωλήνα, σκεφθήκαμε ότι κάποιος που δεν έχει δουλέψει ποτέ, ενοχλείται λιγότερο από την αναξιοκρατία στο Δημόσιο.
Χειροκρότημα κι αποδοκιμασία. Όλα τα προκάλεσαν οι πράξεις της κι όχι οι συνθήκες και ο τόπος γέννησης της. Η παρουσία της στη χθεσινή εκδήλωση δείχνει ότι αυτό τον καιρό απολαμβάνει την υποστήριξη σημαντικών ανθρώπων. Δεν τους έπεισε με ιστορίες από το ορυχείο, δεν τους θάμπωσαν τα ένσημα της.
Ας φροντίσει να μετατρέψει την εμπιστοσύνη αυτή σε κάτι ουσιαστικό.
