Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,Θα χρησιμοποιήσω ένα αρκετά δημοφιλή προσδιορισμό για να περιγράψω το προσωπικό αδιέξοδο στο οποίο έχω περιέλθει. Είμαι αγανακτισμένος. Δεν αντέχω άλλο. Νιώθω εξαπατημένος, προδομένος αλλά κυρίως ανήμπορος. Μάλλον απέτυχα να σώσω τη χώρα μου από τη χρεοκοπία, θα μου ήταν όμως αρκετά χρήσιμο να διαπιστώσω την ακριβή μου ευθύνη.
Από τους πρώτους μήνες του 2010 μέχρι και σήμερα, έχω ψηφίσει δεκάδες νομοσχέδια, έχω στηρίξει σκληρές πολιτικές, έχω επιχειρηματολογήσει υπέρ τους. Για όλα αυτά, έχουμε ως κόμμα αλλά κι ατομικά ο καθένας μας προεισπράξει ένα τεράστιο πολιτικό κόστος. Οι πιθανότητες επανεκλογής μου είναι μηδαμινές. Δεν με ενδιαφέρει όπως δεν με ενδιαφέρει κι αν αμφισβητείτε την ειλικρίνεια της δήλωσης μου.
Ιδιοκτήτες ταξί με σταμάτησαν στο δρόμο και με...
...έβρισαν για το άνοιγμα του επαγγέλματος τους. Οργισμένοι συνδικαλιστές του Δημοσίου επιτέθηκαν στο αυτοκίνητο μου γιατί με την εφεδρεία θα τους πετούσαμε στον δρόμο. Δεν προσκλήθηκα ποτέ ξανά σε εκπομπή της ΕΡΤ/ΕΡΑ γιατί θεώρησα αυτονόητη την αναδιάρθρωση της.
Υποσχέθηκα στους συμπολίτες μου ότι η φτώχεια που θα τους χτυπήσει θα είναι προσωρινή γιατί παράλληλα με τις θυσίες τους το έλλειμμα θα μειώνεται. Τους υποσχέθηκα ότι οι αποκρατικοποιήσεις θα ολοκληρώνονται σταδιακά και θα φέρνουν την πολυπόθητη ανάπτυξη και τη λυτρωτική ρευστότητα. Τους έπεισα ότι το κόμμα μου δεν έχει πια ανάγκη τους Φωτόπουλους, ότι ποτέ ξανά δεν θα τους προσπεράσει κάποιος στην υπαλληλική ιεραρχία επειδή είναι πρασινοφρουρός.
Δυο χρόνια μετά, τίποτα από όλα αυτά που μου στέρησαν την ψυχική μου ηρεμία και μου προκάλεσαν μια φρικτή συνειδησιακή κρίση δεν έχουν ολοκληρωθεί με αποκλειστική ευθύνη των κυβερνήσεων μας. Ενώ προεισπράξαμε το πολιτικό κόστος και το πολιτικό μας τέλος προεξοφλήθηκε, στο τέλος διστάσαμε. Βρίσκω τη στάση μας ανόητη.
Νιώθω ότι για όλα αυτά φέρω κάποια ευθύνη, βοηθήστε όμως να την προσδιορίσω. Φταίω που δεν ξεμπρόστιασα τους μέτριους ή κι ανίκανους υπουργούς που αναδείχθηκαν μετά από πιέσεις της δικής μας κοινοβουλευτικής ομάδας; Φταίω που δεν δέχθηκα την περίφημη λύση Πετσάλνικου; Φταίω που θεώρησα πρόκληση για την κοινή λογική την υποκριτική επιχειρηματολογία υπέρ τους δημοψηφίσματος; Φταίω που αφελώς πίστεψα στις καλές προθέσεις όλων μας σε αυτή την αίθουσα;
Ξέρετε ποιο είναι το πιο ωραίο της υπόθεσης; Όλοι αυτοί που μας έβριζαν και στο τέλος τη γλίτωσαν, τώρα θα μας ξαναβρίζουν γιατί παρά τις δήθεν θυσίες τους, χρεοκοπήσαμε. Εμείς; Τι διάολο κερδίσαμε εμείς; Ίσως να κέρδισαν οι 5-10 υπουργοί που με χαριστικές ρυθμίσεις της τελευταίας στιγμής έσωσαν μερικά άθλια συντεχνιακά κεκτημένα. Τι κέρδισαν; Την επιβίωση τους σε μια επόμενη μέρα που φρόντισαν να είναι πανομοιότυπη με την προηγούμενη.
Ξεκίνησα λέγοντας σας ότι είμαι αγανακτισμένος, ολοκληρώνω τις σκέψεις μου δηλώνοντας βέβαιος ότι προξενήσαμε στον τόπο μια τεράστια ζημιά. Η επιλογή μας ,να εισπράξουμε άμεσα με φόρους όσα οι διαρθρωτικές αλλαγές μεσοπρόθεσμα θα μας απέφεραν, έπεισε τους περισσότερους Έλληνες ότι το Μνημόνιο δεν είναι μια κάποια λύση αλλά το πρόβλημα.
Διαγράφεται πλέον πεδίο δόξης λαμπρόν για τους πρόθυμους πλασιέ της δραχμής να πείσουν την απογοητευμένη κοινωνία ότι είναι πια καιρός να εγκαταλείψουμε την Ελλάδα του ευρώ υπέρ μιας φτωχής πλην τίμιας Ελλάδας των Βαλκανίων.
Σας αποχαιρετώ διαβάζοντας μια παράγραφο από τον πρόλογο του βιβλίου της Χάνα Άρρεντ "Άνθρωποι σε ζοφερούς καιρούς" που γράφτηκε το μακρινό 1968:
Αν η λειτουργία του δημόσιου χώρου είναι να ρίχνει φως στις ανθρώπινες υποθέσεις προφέροντας έναν χώρο φαινομένων στον οποίο μπορούν να δείξουμε με έργα και με λόγια ποιοι είναι και τι μπορούν να κάνουν στις καλύτερες και στις χειρότερες στιγμές τους, τότε το σκοτάδι έρχεται όταν το φως το σβήνουν τα "χάσματα αξιοπιστίας" και η "αόρατη κυβέρνηση", η ομιλία που δεν αποκαλύπτει ό,τι υπάρχει αλλά το κρύβει κάτω από το χαλί, οι ηθικές και άλλες προτροπές, οι οποίες, με πρόσχημα ότι υποστηρίζουν παλιές αλήθειες, υποβαθμίζουν ολόκληρη την αλήθεια σε χωρίς νόημα κοινοτοπία.
*Η ομιλία είναι φανταστική, μάλλον τέτοιος βουλευτής δεν υπάρχει.
