Ο Ντ. Ρόντρικ, καθηγητής του Χάρβαρντ, στο βιβλίο του «Το παράδοξο της
παγκοσμιοποίησης» (The Globalization Paradox) γράφει ότι «οι
οικονομολόγοι και σύμβουλοι πολιτικής επέδειξαν για μεγάλο χρονικό
διάστημα μυωπία απέναντι στις εντάσεις και αδυναμίες που η οικονομική
παγκοσμιοποίηση δημιουργεί...Παρέβλεψαν τη σχέση ανάμεσα στις καλώς λειτουργούσες αγορές και στην εύστοχη δράση του κράτους. Οι συνταγές τους έκαναν περισσότερο κακό παρά καλό τις περισσότερες φορές». Και συμπεραίνει ο συγγραφέας ότι η παγκόσμια κρίση...
...που βιώνουμε συνιστά αποτυχία των οικονομολόγων και της οικονομικής επιστήμης. Εάν λοιπόν η παγκόσμια κρίση συνιστά αποτυχία των οικονομολόγων, η ελληνική κρίση δεν συνιστά; Οι οικονομολόγοι που είτε άσκησαν εξουσία είτε συμβούλευσαν την εξουσία είτε στήριξαν την εξουσία είτε εκφράστηκαν δημοσίως για την εξουσία δεν φέρουν, σε επίπεδο πολιτικού συστήματος, διαμόρφωσης πολιτικής και λήψης αποφάσεων, κύρια ευθύνη για την ελληνική κρίση χρέους και ελλείμματος;
Η κρίση αυτή δεν συνιστά επίσης και παταγώδη αποτυχία των ελλήνων οικονομολόγων ή, τουλάχιστον, εκείνων που είχαν τις παραπάνω ιδιότητες; Σκεφτείτε π.χ. ότι με οριακές εξαιρέσεις οι υπουργοί Εθνικής Οικονομίας/Οικονομικών της μεταπολιτευτικής περιόδου ήσαν διακεκριμένοι οικονομολόγοι.
Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Παναγιώτη Ιωακειμίδη εδώ.
