Οι κακοί Αμερικάνοι, οι αγνοί Ρώσοι και τα ελληνικά κόμματα

14.5.12

Πώς θα αντιδρούσατε αν στις προγραμματικές θέσεις ενός ελληνικού κόμματος υπήρχε μια πρόταση σύναψης στενών δεσμών με τις ΗΠΑ; Πώς θα χαρακτηρίζατε έναν πολιτικό αρχηγό που θα επιχειρηματολογούσε συνεχώς υπέρ μιας τέτοια προοπτικής; Δεν θα ήταν -τουλάχιστον- "πράκτορας" των Αμερικανών;

Κι όμως, καμία τέτοια κατηγορία δεν εκτοξεύεται κατά εκείνων που με θέρμη επιχειρηματολογούν υπέρ μιας στενής σχέσης Ελλάδας-Ρωσίας.



Κανένας τους δεν χαρακτηρίζεται "πράκτορας" των Ρώσων, παρά το ότι θαυμάζει τα έργα και τις ημέρες του Βλάντιμιρ Πούτιν, ενός πρώην πράκτορα και νυν "δημοκράτη" ηγέτη της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Ποιοι είναι αυτοί που ορκίζονται πίστη κι αφοσίωση στο γοητευτικό Βλαντιμίρ;

Σχεδόν όλοι. Από τον Αλέξη Τσίπρα μέχρι το Νίκο Μιχαλολιάκο κι από τον Πάνο Καμμένο μέχρι την τρελή κομπανία του Αντώνη Σαμαρά. Όλοι τους μιλούν δημόσια και με πάθος υπέρ μιας στενής προσέγγισης με την τεράστια χώρα που παραμονεύει στα σύνορα της Ευρωζώνης κι αγαπά τις εθνικιστικές κορώνες συντηρητικών ηγετών.

Κάτι συμβαίνει εδώ λοιπόν και μάλλον οι ΗΠΑ...χαλούν την πιάτσα των παρθένων. Οποιοσδήποτε εκτιμά τον δυτικό προσανατολισμό της Αμερικής "τα παίρνει από τη CIA" αλλά όποιος υμνεί τη Ρωσία, ακόμα κι αν είναι πολιτικός αρχηγός, το κάνει από αγνό πατριωτισμό.

Οι Αμερικάνοι θέλουν να μας πάρουν τα πετρέλαια κι εξαγοράζουν συνειδήσεις ενώ οι Ρώσοι θέλουν μονάχα να βοηθήσουν τους βασανισμένους ομόδοξους Έλληνες, χωρίς κανένα κέρδος. Είστε βέβαιοι;