Η ποίηση της Ζωής

Από τότε που εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή η κα. Ζωή Κωνσταντοπούλου, παρακολουθώ - από καθαρά δημοσιογραφικό ενδιαφέρον - τις κινήσεις, το λόγο και την εν γένει στάση της. Και δεν μπορώ να πω ότι διαφωνώ μαζί της...

Βασικά, αυτό που μπορώ να πω, είναι πως η κα Κωνσταντοπούλου αποτελεί το hot spot σε κάθε παραπολιτικό σχόλιο που «σέβεται» τον..



...εαυτό του. Οι περισσότεροι συνάδελφοι μένουν στο ότι «μιλάει ως μάχιμος δικηγόρος σε αίθουσα δικαστηρίου», ότι «μιλάει πολύ», ότι «εξαντλεί τους συνομιλητές της».

Και λοιπόν; Προσωπικά δεν διακρίνω κάτι το μεμπτό σε όλα αυτά. Σε λίγο θα την κατηγορούν επειδή είναι γυναίκα «και δεν κάθεται σπίτι να πλύνει κάνα πιάτο» ή ότι «είναι πολύ νέα και μιλάει».

Σωστά. Μια γυναίκα δεν πρέπει να έχει άποψη περί πολιτικής και να είναι εύγλωττη, αλλά πρέπει να ασχολείται μόνο με τα οικοκυρικά. Επίσης, τι θέλει ένας νέος άνθρωπος στην πολιτική; Εμείς «δεινόσαυρούς» και «δράκουλες» αιωνόβιους ζητάμε, έτσι;

Μια ενδιαφέρουσα άποψη εδώ.