Συνήθως, σχολιάζουμε τις ειδήσεις που μας ενδιαφέρουν, αναπαράγουμε ρεπορτάζ...
...που αξίζει κανείς να προσέξει και παραθέτουμε τις σημαντικές απόψεις άλλων για σημαντικά θέματα.
Τον τελευταίο καιρό διαπιστώνουμε ότι απαιτείται πλέον πολύ λιγότερος χρόνος για να διαβάσουμε τα όσα γράφονται στα διάφορα site και στις ηλεκτρονικές εκδόσεις των εφημερίδων. Ο λόγος; Γράφουν όλοι σχεδόν τα ίδια και μάλιστα την ίδια περίπου στιγμή, ενώ πρέπει να είμαστε η μόνη χώρα στην οποία το ένα μέσο αντιγράφει με τέτοια άνεση το άλλο, μόνο και μόνο για να υπάρχει και το δικό του link με την ίδια είδηση στο Google.
Γιατί γράφουν όμως όλοι πλέον τα ίδια; Κυρίως λόγω της έλλειψης χρημάτων αλλά κι...επιλογών.
Οι ιδιοκτήτες των media προτιμούν να πληρώνουν ψίχουλα (ή και τίποτα) σε απελπισμένους νέους δημοσιογράφους από τους οποίους ζητούν απλά να κάνουν αντιγραφή/επικόλληση στις ειδήσεις που διανέμει το Αθηναϊκό Πρακτορείο.
Παράλληλα, η ύπαρξη μιας κυβέρνησης συνεργασίας έχει μειώσει σε τεράστιο βαθμό τα διάφορα μιντιακά παιχνίδια. Τα «φιλοευρωπαϊκά» ΜΜΕ στηρίζουν με πρωτοφανή λύσσα την κυβέρνηση και προσωπικά τον Αντώνη Σαμαρά κι αντίστοιχα τα υπόλοιπα ΜΜΕ αναπαράγουν με τη σειρά τους το σύνολο των αντιμνημονιακών αναρτήσεων που κυκλοφορούν ανά τα ανυπόληπτα blogs.
Το τελικό αποτέλεσμα όλης αυτής της «δημοσιογραφίας» είναι η δημιουργία ενός ψευδεπίγραφου κλίματος ευημερίας ή έστω κανονικότητας, καθώς αρχίζουμε πια όλοι να συνηθίζουμε στο πολιτικό μπάχαλο των τελευταίων ετών.
Αν επισκεφθείτε τώρα οποιοδήποτε ειδησεογραφικό site, θα διαβάσετε ότι η ανεργία μεγαλώνει, τα έσοδα υποχωρούν, η κυβέρνηση ανησυχεί, η Χρυσή Αυγή κάτι καταγγέλλει, ο ΣΥΡΙΖΑ διαφωνεί με τα πάντα, ο Άδωνις βρίζεται με τον τάδε στο Twitter κτλ. Όλα αυτά είναι θέματα σημαντικά αλλά κανείς δεν τα συζητά πια.
Διαβάζω είτε ότι η χώρα σώθηκε, είτε ότι η χώρα σύντομα θα σωθεί είτε ότι σίγουρα καταστραφεί. Δεν είμαι σίγουρος για το τι ισχύει. Ξέρω όμως ότι σίγουρα αυτά τα ΜΜΕ κι αυτού του είδους ο δημόσιος διάλογος ενδέχεται να καταστήσουν τη χώρα αυτή φοβερά απωθητική σε όσους δεν θέλουν απλώς να σωθούν ή να...καταστραφούν αλλά θέλουν και να σκέφτονται.