Του Γιώργου Τσίνα*Λίγες μέρες πριν, όλοι παρακολουθήσαμε από τις τηλεοράσεις, οργισμένους φοιτητές να εισβάλλουν μέσα στην αίθουσα που συνεδρίαζαν οι καθηγητές του ΤΕΙ Πάτρας και να τους κρατούν όμηρους, θυμίζοντας ενέργειες βίας και τρομοκρατίας άλλων εποχών. Οι εικόνες αναμφίβολα είναι απογοητευτικές. Ενδεικτικές όμως, της κατάστασης και της νοοτροπίας που επικρατεί συνολικά στην ελληνική πραγματικότητα.
Το στιγμιότυπο της φοιτήτριας που επιτίθεται στον υπό ομηρία καθηγητή της και πρόεδρο του Ιδρύματος στην Πάτρα, φωνάζοντας του: «Δε σε θέλουμε εδώ, ρε παιδί μου», δεν πρέπει να μας ξενίζει. Είναι η φυσική...
...εξέλιξη των πραγμάτων. Η εξέλιξη της ασυδοσίας και της ανομίας που επικράτησε - με την ανοχή των κυβερνήσεων και των πολιτικών ηγεσιών- για χρόνια μέσα στα Πανεπιστήμια.
Είναι και κάτι ακόμα όμως: Τα επακόλουθα της υποβάθμισης της πολιτικής ζωής και της λειτουργίας του κοινοβουλίου. Ο Παύλος Μπακογιάννης, κάποτε είπε: "Το ήθος της πολιτικής γίνεται προοδευτικά και ήθος της κοινωνίας". Τι μας κάνει εντύπωση λοιπόν; Χαστούκια σε τηλεοπτικά πάνελ, ατάκες ντροπής μέσα στις επιτροπές της Βουλής, πεζοδρομιακό ύφος αντιπαράθεσης κ.α. τέτοιες σκηνές απογοήτευσης, γαλουχούν καθημερινώς - δυστυχώς - μια κοινωνία βαρβάρων.
Και όσο κι αν η ελληνική νοοτροπία, έχει στο DNA της να περνά στο ντούκου αυτά τα θέματα, διακωμωδώντας τα τις περισσότερες φορές, κάποτε θα πρέπει να σκύψουμε πάνω από το πρόβλημα, όχι απλώς ακαδημαϊκά ως μια ακόμη παθογένεια που υπάρχει και χρήζει επιστημονικής μελέτης και ατελείωτων ημερίδων και συνεδρίων χωρίς νόημα, αλλά ως ένα μεγάλο και δομικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας που σα σαράκι κατατρώει τις σάρκες μας και μας οδηγεί σε επικίνδυνες πορείες.
Ίσως αυτή η προτεραιότητα να μπαίνει στο ίδιο αν όχι και σε υψηλότερο σημείο με την ανάγκη υλοποίησης μεταρρυθμίσεων και διαρθρωτικών αλλαγών, προκειμένου να ξεπεράσουμε τον ύφαλο της κρίσης και να δημιουργήσουμε μια υγιή οικονομία που θα μπορεί να σταθεί στα πόδια της χωρίς δεκανίκια και δανεικά, βασισμένη πάνω στον παραγωγικό και εξωστρεφή χαρακτήρα της. Και θα πει κάποιος δικαιολογημένα: Πως όλα αυτά τα βάζεις στο ίδιο τσουβάλι; Και αβίαστα έρχεται η απάντηση: Σε μεγάλο βαθμό η ρίζα του ελληνικού κακού, βρίσκεται στην δική μας αδυναμία να αποδεχτούμε μια και βασική αρχή, αυτή της εσωτερικής αλλαγής της νοοτροπίας και της απομόνωση κάθε οπισθοδρομικής αντίληψης.
Όλα αυτά τα φαινόμενα που συμβαίνουν στην πολιτική ζωή, στα Πανεπιστήμια, στους χώρους εργασίας και στους δρόμους, συνδέονται μεταξύ τους. Βρίσκονται στην ίδια ευθεία. Το ένα γεννάει το άλλο και έτσι φτιάχνεται ένα τεράστιος φράκτης που εμποδίζει την προκοπή και τη δημιουργία. Φυλακίζει τα μυαλά και περιορίζει τις δυνατότητες της ανθρώπινης πρωτοβουλίας ευνοώντας παράλληλα τις λογικές της στασιμότητας και του συντηρητισμού. Κι αν δεν κάνουμε κάτι τώρα, καθένας από μόνος του, οδηγούμαστε με ακρίβεια σε κάτι πολύ χειρότερο από μια ακόμη αποτυχία. Οδηγούμαστε σε αυτό που φοβόταν ο Μάνος Χατζιδάκις, λέγοντας: «Όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις». Και το κακό είναι πως η αποδοχή και η αισθητικοποίηση του οποιουδήποτε «τέρατος» που προέρχεται από τη συνήθεια και το φόβο ιστορικά πληρώθηκε πολύ ακριβά από τους λαούς. Όσο νωρίτερα λοιπόν το συνειδητοποιήσουμε και αντιδράσουμε τόσο καλύτερα θα είναι για όλους μας.
*Ο Γιώργος Τσίνας είναι σύμβουλος επικοινωνίας.
