Διαβάζοντας το άρθρο αυτό, διαπίστωσα μάλιστα...
...ότι ο συντάκτης του δεν δίστασε να παραδεχθεί ότι δεν συνηθίζει να σχολιάζει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του συνομιλητή του αλλά ότι στην περίπτωση του κ. Πάγκαλου κάνει μια εξαίρεση γιατί «το ζητάει ο ίδιος», «τα θέλει ο κώλος του» δηλαδή, σε μια πιο ελεύθερη μετάφραση.
Υπήρξαν λοιπόν άνθρωποι που δεν δίστασαν να κάνουν like ή να μοιραστούν με τους φίλους του το άρθρο κάποιου ο οποίος περήφανα υποστηρίζει ότι δεν είναι γενικά κατά του ρατσισμού, καθώς υπάρχουν κάποιες περιστάσεις που καθιστούν την ιδιαιτερότητα του καθενός έξτρα επιχείρημα εναντίον του.
Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους καταδικάζουν με λύσσα τη βία της Χρυσής Αυγής, δεν παραλείπουν να τονίζουν πόσο προοδευτικοί νιώθουν οι ίδιοι και στέκονται κριτικά απέναντι στο Κράτος, όταν αυτό δεν φροντίζει να αντιμετωπίζει τις ρατσιστικές επιθέσεις.
Λοιπόν κύριοι, ο δικός σας ρατσισμός είναι ταυτόσημος, αν όχι σημαντικά πιο χυδαίος, από αυτόν που ξεχωρίζει τους ανθρώπους σε λευκούς και μαύρους. Εσείς διαχωρίζετε τους ανθρώπους σε αυτούς που συμπαθείτε και σε αυτούς που αντιπαθείτε και είστε πολύ πιο επικίνδυνοι.
Επικίνδυνοι γιατί ενοχικά μετατρέπετε τις αρχές των άλλων σε δικά σας εργαλεία, ανήθικοι γιατί θέτετε ως όρο της μεγαλοψυχίας σας την αναγνώριση της από τους άλλους. Συγκεντρωθείτε όλοι για μια αναμνηστική φωτογραφία: είστε η αληθινή αποτυχία αυτής της χώρας.
