-Δεν ξέρω ποιος το έκανε, το Δ.Ν.Τ., η Κομισιόν ή εμείς με τον τρόπο που διαπραγματευτήκαμε, αλλά είναι προφανές, από το βάθος της ύφεσης στο 25% και από όλα τα οικονομικά στοιχεία και το 27% της ανεργίας, ότι έγιναν λάθη.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την επισήμανση την οποία κάνετε, διότι αυτό είναι κάτι...
...το οποίο το βιώνουμε. Άρα θα ήταν παράδοξο, κάποιος να έρθει και να πει ότι αυτά δεν ισχύουν. Το ερώτημα είναι, γιατί συνέβησαν αυτά;
Το λέει η έκθεση μέσα. Απλώς δεν το διαβάζουν αυτοί οι οποίοι δεν θέλουν να αναδείξουν τα συγκεκριμένα σημεία. Γιατί η έκθεση έχει πάρα πολλά ενδιαφέρονται στοιχεία, όπως για παράδειγμα, ότι η Ελλάδα δεν έσπευσε να απευθυνθεί πρώτα στο Δ.Ν.Τ. αλλά επιδίωξε να βρει μία λύση μέσα από την Ευρώπη. Είναι ένα στοιχείο, το οποίο καταρρίπτει έναν από τους γνωστούς μύθους ότι η Ελλάδα από την πρώτη στιγμή ήθελε να προσφύγει στο Δ.Ν.Τ.
Ένα δεύτερο στοιχείο που λέει, είναι – και βάζει και τα ερωτήματα, όπως ακριβώς σας το διατυπώνω, το ίδιο το Δ.Ν.Τ. – αν θα μπορούσε να γίνει πιο αργή η δημοσιονομική προσαρμογή, έτσι ώστε η ύφεση να μη γίνει πιο βαθιά. Γιατί το γεγονός ότι η χώρα μας οδηγήθηκε σε βαθύτερη ύφεση, προκύπτει από την ταχύτητα της δημοσιονομικής προσαρμογής. Έλεγε το πρόγραμμα δηλαδή, ότι μέσα σε δύο σχεδόν χρόνια, τρία το πολύ, θα έπρεπε να πετύχουμε μείωση του ελλείμματος. Όμως, απαντά το ίδιο το Δ.Ν.Τ. και είναι μία απάντηση που την είχα δώσει και εγώ αλλά και πολλοί άλλοι συνάδελφοί μου όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα. Εάν η Ελλάδα διεκδικούσε μία ηπιότερη δημοσιονομική προσαρμογή, δηλαδή περισσότερα χρόνια, θα έπρεπε ταυτοχρόνως να υποβάλει και αίτημα για περισσότερα από 110 δισεκατομμύρια. Τα οποία όμως 110 δισεκατομμύρια, δεν ήθελε με κανέναν τρόπο κανένας από τους Ευρωπαίους εταίρους, να τα αυξήσει. Το ίδιο το Δ.Ν.Τ. λέει ότι καθ’ υπέρβαση έδωσε 30 δισεκατομμύρια. Επομένως τα υπόλοιπα 80, τα δώσανε οι Ευρωπαίοι, αφού είχαν ξεκινήσει από μία εκτίμηση αρχική 30 δισεκατομμυρίων, περίπου τον Μάρτιο του 2010, για να καταλήξουμε στα 110 δισεκατομμύρια. Είναι σωστό, λοιπόν, να λες ότι ίσως η χώρα έπρεπε να πάει σε μια πιο ήπια δημοσιονομική προσαρμογή - κι αυτή είναι η θέση του Δ.Ν.Τ. - αλλά αμέσως παρακάτω συμπληρώνει ότι αυτό προϋπέθετε περισσότερα χρήματα, τα οποία όμως τα Ευρωπαϊκά κοινοβούλια δεν ήταν διατεθειμένοι να τα δώσουν.
(...)
Μισό λεπτό, γιατί πρέπει να υπενθυμίσω ότι, όταν η χώρα προσέφυγε στο μηχανισμό, ήδη ήταν σε ύφεση. Και το μεγάλο πρόβλημα ήταν ότι, ενώ ήταν σε ύφεση από το 2008 και είχε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση το 2009, έπρεπε να ακολουθήσει μία δημοσιονομική προσαρμογή, η οποία ήταν γρήγορη και αυτό δημιούργησε ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα. Άρα τα περιθώρια διαπραγμάτευσης και βελτίωσης υπήρχαν γιατί το κείμενο αυτό δεν ήταν στατικό, ήταν δυναμικό. Δηλαδή, διατυπώθηκε ένα αρχικό κείμενο και πάνω σ’ αυτό μετά άρχισε η κυβέρνηση να διαπραγματεύεται προκειμένου να το βελτιώνει με βάση την εμπειρία που είχε αποκτήσει..
(...)
Άκουσα την Κυβέρνηση να λέει “κι εμείς τα λέγαμε αυτά”. Αλλά το ερώτημα είναι: Ωραία, αφού τα έλεγε η κυβέρνηση, αφού τα έλεγε η ΝΔ ως αντιπολίτευση, γιατί όταν έγιναν οι εκλογές και είπαμε εμείς να γίνει διαπραγματευτική ομάδα, να μην πάμε πρώτα να συμφωνήσουμε στα μέτρα, αλλά να κάνουμε πρώτα τη διαπραγμάτευση και μετά να συμφωνήσουμε στα μέτρα, δεχθήκαμε ένα εμπροσθοβαρές πρόγραμμα που οδήγησε στη λήψη μέτρων για το 2013, ύψους 11 με 12 δισεκατομμύρια. Δηλαδή, έρχεται το ΔΝΤ κάνει αυτές τις επισημάνσεις για το 2010 κι όταν ξανά καθόμαστε να συζητήσουμε για το τι θα κάνουμε το 2013, το ΔΝΤ - από κοινού με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους - απαιτούν από την Ελλάδα να πάρει 11 δισεκατομμύρια. Επομένως, ένα ερώτημα στο οποίο δεν απαντάει ούτε η Κυβέρνηση - κυρίως δια της ΝΔ που είχε την πρωτοβουλία των κινήσεων - ούτε οι Ευρωπαίοι εταίροι, ούτε το ΔΝΤ, η εμπειρία του 2010, 2011, 2012 πόσο χρησίμευσε στις διαπραγματεύσεις για το 2013; Γιατί δεν μοίρασαν αυτά τα μέτρα σε 4 χρονιές, δηλαδή στο 2013, στο 2014, στο 2015 και στο 2016, ώστε να μην βαθύνει κι άλλο η ύφεση και απαίτησαν από την Κυβέρνηση την ελληνική να πάρει μέτρα ύψους 11 δισεκατομμυρίων το 2013;
(...)
Άκουσα την Κυβέρνηση να λέει “κι εμείς τα λέγαμε αυτά”. Αλλά το ερώτημα είναι: Ωραία, αφού τα έλεγε η κυβέρνηση, αφού τα έλεγε η ΝΔ ως αντιπολίτευση, γιατί όταν έγιναν οι εκλογές και είπαμε εμείς να γίνει διαπραγματευτική ομάδα, να μην πάμε πρώτα να συμφωνήσουμε στα μέτρα, αλλά να κάνουμε πρώτα τη διαπραγμάτευση και μετά να συμφωνήσουμε στα μέτρα, δεχθήκαμε ένα εμπροσθοβαρές πρόγραμμα που οδήγησε στη λήψη μέτρων για το 2013, ύψους 11 με 12 δισεκατομμύρια. Δηλαδή, έρχεται το ΔΝΤ κάνει αυτές τις επισημάνσεις για το 2010 κι όταν ξανά καθόμαστε να συζητήσουμε για το τι θα κάνουμε το 2013, το ΔΝΤ - από κοινού με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους - απαιτούν από την Ελλάδα να πάρει 11 δισεκατομμύρια. Επομένως, ένα ερώτημα στο οποίο δεν απαντάει ούτε η Κυβέρνηση - κυρίως δια της ΝΔ που είχε την πρωτοβουλία των κινήσεων - ούτε οι Ευρωπαίοι εταίροι, ούτε το ΔΝΤ, η εμπειρία του 2010, 2011, 2012 πόσο χρησίμευσε στις διαπραγματεύσεις για το 2013; Γιατί δεν μοίρασαν αυτά τα μέτρα σε 4 χρονιές, δηλαδή στο 2013, στο 2014, στο 2015 και στο 2016, ώστε να μην βαθύνει κι άλλο η ύφεση και απαίτησαν από την Κυβέρνηση την ελληνική να πάρει μέτρα ύψους 11 δισεκατομμυρίων το 2013;
