Πράγματι, για να γίνει καταστεί δυνατή η λειτουργία του μεταβατικού κρατικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα θα χρειαστεί να υπάρξει μια απόκλιση από όσα προβλέπουν οι νόμοι που περιγράφουν τον τρόπο πρόσληψης προσωπικού στο δημόσιο τομέα.
Για ακόμα μια φορά λοιπόν στην Ελλάδα, υπάρχουν δυο διαφορετικές μεταξύ τους απόψεις οι οποίες είναι σε μια πρώτη ανάγνωση σωστές, με αποτέλεσμα η θεσμική αξιοπιστία της χώρας να δέχεται αναγκαστικά ένα καίριο πλήγμα.
Είναι αλήθεια ότι η Δημόσια Τηλεόραση δεν θα μπορέσει να λειτουργήσει αν κατ' εξαίρεση δεν παραταθεί η διάρκεια των συμβάσεων εκείνων που αρχικά είχαν προσληφθεί μόνο για δυο μήνες. Ναι, συντρέχουν «έκτακτες ανάγκες» που δικαιολογούν την απόκλιση από την κοινή διαδικασία. Ναι, αν δεν ψηφιστεί η προτεινόμενη τροπολογία, το εγχείρημα του μεταβατικού φορέα θα τιναχθεί στον αέρα. Άρα, η ψήφιση της δεν μπορεί παρά να είναι μονόδρομος. Σωστά; Για μισό λεπτό!
Η ιστορία αυτή μου θυμίζει τη συζήτηση που γίνεται πάντα όταν έρχεται η ώρα να ψηφιστεί ένα νέο πακέτο μέτρων. Η κυβέρνηση παραδέχεται ότι δεν τα έχει κάνει όλα τέλεια μέχρι εκείνη τη στιγμή, ισχυρίζεται ότι το πακέτο αυτό είναι αναγκαίο και καταλήγει στο ότι ο όποιος δεν το ψηφίσει αναλαμβάνει την ευθύνη για τη διάλυση της χώρας. Τι σημαίνει αυτό για το ρόλο της Αντιπολίτευσης; Ότι αυτή μπορεί μόνο να διατυπώνει τη γνώμη της μόνο την τελευταία στιγμή, με τον όρο να μην λάβει υπόψιν της τι έχει συμβεί μέχρι εκείνη την ώρα κι όλα αυτά και μάλιστα σε ένα καθεστώς εκβιασμού! Όπως έδειξε και η κοινοβουλευτική πορεία των τελευταίων ετών, έτσι δεν γίνεται δουλειά.
Περίπου το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση της Δημόσιας Τηλεόρασης. Σε ένα απόγευμα, ο Αντώνης Σαμαράς διέλυσε την ΕΡΤ με μια πραξικοπηματική πράξη νομοθετικού περιεχομένου, πέταξε στον δρόμο τους εργαζομένους και υποσχέθηκε ότι σύντομα θα έχει φτιάξει ένα νέο, υπέροχο φορέα κι ότι γι' αυτό θα χρειαστούν απλώς να προσληφθούν μεταβατικά και για 2 μόνο δυο μήνες κάποιοι εργαζόμενοι.
Σήμερα, με την επίμαχη τροπολογία, η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά αποδεικνύει ότι δεν διέθετε απολύτως κανένα σχέδιο για το νέο χάρτη των κρατικών ραδιοτηλεοπτικών μέσων. Βρισκόμαστε δηλαδή έναντι ενός φοβερού παραδόξου: η κυβέρνηση που έδιωξε όλους τους εργαζομένους της ΕΡΤ, αλλάζει σήμερα τους νόμους της αξιοκρατίας για να προσλάβει ουσιαστικά υπαλλήλους για να καλύψουν το κενό που η ίδια προκάλεσε. Για να είναι λοιπόν κάποιος συνεπής σύμφωνα με την κυβέρνηση, πρέπει αρχικά να στηρίζει τη διάλυση του «κατεστημένου» της ΕΡΤ αλλά μετά να πρέπει και να υιοθετεί την τακτική της «εξαιρετικής» παράτασης των συμβάσεων, η οποία ακριβώς οδήγησε τις περασμένες δεκαετίες στην απαξίωση της ΕΡΤ!
Η άσκηση πολιτικής δεν μπορεί να γίνεται με όρους περιπτωσιολογικής καθημερινότητα αλλά στη βάση συγκεκριμένων αρχών, οι οποίες δεν πρέπει να υπόκεινται στην κοπτοραπτική των «εκτάκτων συνθηκών». Γνωρίζοντας όλη την ποιότητα των δεσμεύσεων των Ελλήνων πολιτικών, ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί σήμερα ότι η παράταση των συμβάσεων στην ΕΔΤ δεν θα επιλεχθεί και σε άλλους φορείς; Όταν βολεύονταν οι συμβασιούχοι από τις πόρτες και τα παράθυρα, δεν έλεγε κανείς ότι τους προσλαμβάνει επειδή έτσι γουστάρει. Όλοι κάποιες «έκτακτες» συνθήκες κι ανάγκες επικαλούνταν με πρώτο τον μετρ του είδους Προκόπη Παυλόπουλο.
Ο πολιτικός συμβολισμός της «μεταρρύθμισης» του νομοθετικού πλαισίου στο βωμό μιας δήθεν μεταρρύθμισης. Ακόμα λοιπόν κι αν έχουν πιθανώς δίκιο όσοι υπηρεσιακά υποστηρίζουν ότι η ΕΔΤ δεν μπορεί να λειτουργήσει διαφορετικά, αυτό δεν μπορεί αποκρύψει τις τεράστιες πολιτικές ευθύνες που υπάρχουν για το μπάχαλο που έχει προκληθεί. Γιατί ακόμα κι αν δεχθούμε (προσωπικά δεν πείθομαι) ότι το νομικό πλαίσιο περί παράτασης των συμβάσεων σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν γίνεται να μην υπάρξει σκληρή κριτική όταν ο ερασιτεχνισμός της κυβέρνησης είναι αυτός που τις προκαλεί! Δεν έκλεισε η ΕΡΤ από σεισμό, από επικοινωνιακό παροξυσμό έκλεισε.
Όταν ο νόμος δεν προβλέπει καμία παράταση σε σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου της οποίας η διάρκεια δεν υπερβαίνει τους δύο μήνες μέσα σε συνολικό διάστημα δώδεκα μηνών, τότε δεν αλλάζεις το νόμο, απλώς δεν κλείνεις ποτέ την ΕΡΤ χωρίς σχέδιο.
